CD-recensie

 

© Aart van der Wal, februari 2017

 

Chopin: Pianosonate nr. 2 in bes, op. 35 - Ballade nr. 1 in g, op. 23 - nr. 2 in F, op. 38 - nr. 3 in As, op. 47 - nr. 4 in f, op. 52 - Fantasie in f, op. 49

Angela Brownridge (piano)

Challenge Classics CC 72728 • 67' •

Opname: augustus en september 2016, Westvestkerk, Schiedam

   

Het komt voor dat je als recensent van je stoel dreigt te vallen. Niet omdat het zo slecht is, maar juist het tegenovergestelde: alsof er ineens een heel frisse wind door de kamer waait, er 'iets' gebeurt dat zich niet zomaar een naam laat geven, maar dat er duidelijk wel is. Ik kreeg deze Chopin-cd toegestuurd, wist helemaal niets van mevrouw Angela Brownridge (ik ga binnenkort op speurtocht, dat verzeker ik u), maar was al vanaf de eerste maten volkomen in de ban van haar spel. Dit is Chopin - het klinkt weinig eerbiedig - van de bovenste plank. Top of the bill zogezegd. En dat meer dan een uur lang. Over haar techniek kan ik niet al te kort zijn, want wat ik hoor is fenomenaal, briljant, de pianoklank blijft ook in de felste uitbarstingen nobel, het pedaalgebruik is in een woord exquis, het toucher zeldzaam kleurrijk, legato en staccato meesterlijk verweven, accelerandi en rubati retorisch volkomen natuurlijk, linker- en rechterhand in volmaakt evenwicht, dynamische accentuering perfect in lijn met het uitgezette betoog. Tsja. Héérlijk om naar te luisteren, er vervolgens nog om van na te genieten. Daarna maar weer de cd in de lade. Met weer die finale van de Sonate, 'sotto voce e legato'. Maurizio Pollini in zijn beste dagen, naast Krystian Zimerman en Martha Argerich, maar wel op en top Angela Brownridge. Wie zo Chopin kan spelen heeft de wereld in zijn zak. Of in dit geval in haar tas. Ik schaam me echt dat ik al met een bijna niet te stuiten vooroordeel aan de cd begon. Alweer Chopin. Na een poosje moest ik spontaan aan die meanderende pianostukken van Philip Glass denken. Wat zit er toch ongelooflijk veel muziek in Chopins muziek. Wát een contrasten tilt Brownridge uit deze stukken naar boven, hoezeer weet zij de tempi te 'bespelen', is haar spel net zo intuïtief als overdacht. Een wonderlijke combinatie. Het quasi improvisatorische karakter van de grote Fantasie op. 49 dijt onder haar handen uit tot een toverlandschap, de Tweede sonate ontketent een ware revolutie in naadloze maatvoering. De akoestiek van de Westvest-kerk in Schiedam is daarbij een voortdurend warm geklede metgezel waarbij in alle sonoriteit desalniettemin geen enkel detail verloren gaat. Een fabelachtig goed recital.


index

Home  -  Actueel  -  Audio  -  Muziek  -  Video  -  Boeken  -  Links