Bruckner: Symfonie nr. 7 in E.

Wiener Philharmoniker o.l.v. Yakov Kreizberg.

Pentatone PTC 5186051 • 69' • (sacd)

---

Kreizberg is een uitstekende dirigent die prachtige dingen heeft gedaan, maar in Bruckner mist hij duidelijk een eigen visie. Daar staat overigens wel tegenover dat de orkestklank van de Weners boven iedere kritiek verheven is: ook in het forte een zijdezachtige strijkersklank, een fraaie geplukte bas, indrukwekkend stralende koperblazers (adagio!) en al even imposant articulerende houtblazers (fluit, hobo, klarinet).

Het grootste bezwaar van deze uitvoering schuilt in Kreizbergs geringe inzicht in die zo typisch Bruckneriaanse wisseling tussen de zware en de lichte maatdelen, waardoor contrasten het afleggen tegen de melodielijn. Er is geen affiniteit met de zo typische 'Periodenbau' (bekend is in dit verband onder andere Bruckners nagelaten studie-exemplaar van Beethovens Eroica). Blijkbaar heeft Kreizberg voor het gehele werk het openingsdeel als maatstaf genomen, wat onder andere in het scherzo zowel tot een traag tempo als tot vervlakking heeft geleid. De lyriek voert consistent de boventoon, wat een volkomen verkeerde, maar vooral slaapverwekkende indruk van deze muziek achterlaat. Het is allemaal te braaf, te beschaafd, te netjes, maar ook te ouderwets. We krijgen in ieder geval een wel erg zoetsappige Bruckner voorgeschoteld.

De opname is prachtig, daar niet van.