CD-recensie

 

© Aart van der Wal, januari 2018

 

Brahms: Cellosonate nr. 1 in e, op. 38

Röntgen: Cellosonate nr. 2 in a, op. 41

Amparo Lacruz (cello), Andreu Riera (piano)
Solé Recordings SR0007 • 55' •
Opname: juni 2016, Centre de Cultura Contemporània, Barcelona (Spanje)

 

 

 

 

 

Bridge: Cellosonate in d

Chopin: Cellosonate in g, op. 65

Amparo Lacruz (cello), Andreu Riera (piano)
Solé Recordings (geen nummer) • 53' •
Opname: april 2014, Vila-Seca, Auditori Josep Carreras Tarragona (Spanje)

   

Twee cd's van het duo Amparo Lacruz (cello) en Andreu Riera (piano), met cellosonates van Frank Bridge en Fréderic Chopin, Johannes Brahms en Julius Röntgen. De titel de Bride-Chopin cd lijkt wat ver gezocht: 'Winter in flames' naar 'El Viento del Mundo' van de Spaanse dichter Miquel Mestre.
Dat Lacruz en Riera uitgerekend een cellosonate van de Duits-Nederlandse componist Julius Röntgen op hun programma hebben mag daarentegen best bijzonder heten, maar het belangrijkste is uiteraard: hoe brengen ze het ervan af? Voor mij waren het in eerste instantie twee onbekende namen: die van de Spaanse celliste en haar landgenoot, wat er mogelijk mee te maken heeft dat hun rol op de internationale concertpodia nochtans bescheiden is gebleven en dat hun opnamen uitsluitend door een Spaans label worden gemaakt en gedistribueerd. Daardoor vallen de effecten van de internationale marketing meer binnen beperkte kaders, wat het ruime zicht op deze uitstekende uitvoeringen wel degelijk belemmert. Al luidt de gangbare theorie dat in het (door zijn aard goedkope) virtuele domein er 'op de grond' geen kostbare wervingscampagnes meer nodig zijn om een cd te promoten. Veel artiesten willen zelfs niet meer (financieel) afhankelijk zijn van een platenmaatschappij en brengen hun artistieke product liever zelf aan de man. En wie geen kostbare studiocapaciteit kan betalen: een goedkoop digitaal mengtafeltje en een paar microfoons 'can do the trick'. Wie toch verder wil reiken zoekt het bij voorkeur in 'crowdfunding'.

Het is zeker geen wet van Meden en Perzen, maar een feit is wel dat veel muziekliefhebbers heus wel aanvoelen of een interpretatie zich wel of niet idiomatisch beweegt. Of die wel of niet karakteristiek, 'taaleigen' is. Dat geldt dan uiteraard ook voor deze vier cellosonates, door deze twee Spaanse musici vastgelegd in een al even Spaanse omgeving: Catalonië, waar de emoties op het politieke en sociale vlak al enige maanden hoog zijn opgelopen en de hang naar onafhankelijkheid het vooralsnog wint van een nuchtere beoordeling van de werkelijkheid.
Deze opnamen werden echter gemaakt toen het in Catalonië nog weldadig paais en vree was. Er wordt door beide musici fraai gearticuleerd en gefraseerd, het beeld is dat van een mooi gestileerde klankkwaliteit waarin energie en subtiliteit afwisselend mogen domineren en de celliste het cantabile karakter van deze muziek met haar gloedvolle streektechniek optimaal kan onderstrepen. De soepele tempowisselingen bevestigen het beeld van een rijk geschakeerd espressivo, maar niet minder fraai gewelfd zijn de lange legatolijnen en de dynamische stuwkracht in de doorwerking. Maar ook het lichtvoetige, dansante element wordt goed belicht, zoals in het allegretto van Brahms' Eerste sonate. De opnamen kennen een uitstekende balans tussen cello en piano, de details komen goed tot hun recht en het algehele beeld is warm met een prima definitie.


index

Home  -  Actueel  -  Audio  -  Muziek  -  Video  -  Boeken  -  Links