CD-recensie

© Aart van der Wal, maart 2023

De verbintenis tussen de Chinese violist Ning Feng en het Nederlandse label Channel Classics gaat minstens anderhalf decennia terug en heeft tot dusver tien albums met zowel solorepertoire en kamermuziek als concerten opgeleverd die voor zover ik weet zonder uitzondering door de (inter)nationale muziekpers positief werden ontvangen.

Dat Jared Sacks, oprichter van en energieke motor achter Channel Classics, Feng zijn artiestenstal wist binnen te halen was op zich al verre van alledaags, maar dat die relatie er nog steeds in volle glorie is, is dat ook. Al is dat laatste misschien iets minder verwonderlijk, aangezien Sacks er ook om bekend staat dat hij goed voor zijn musici zorgt en hen nogal eens in het niet zelden weerbarstige muziekbedrijf met raad en daad bijstaat. Bij Sacks komt het eigenbelang niet op de eerste plaats en dat wordt gewaardeerd.

Het is alweer vijftien jaar geleden dat ik het eerste album van Feng besprak dat op mijn weg kwam: 'Hello Mr Paganini', geheel gewijd aan uiterst virtuoze solowerken van - de albumtitel verraadt het al - Niccolò Paganini, naast nog een virtuoos op zijn instrument: Fritz Kreisler.

Feng had in 2006 het internationale Paganini-concours gewonnen en daarna al snel wereldwijd furore gemaakt, al zullen slechts weinigen toen al hebben beseft dat hij al vrij spoedig daarna een plaats zou bemachtigen in het in absolute violistische topsegment. Kortom, Feng kon zich met zijn Stefan-Peter Greiner viool uit 2005 meten met de besten. Zo was het en zo is het gebleven.

Van Feng is bekend dat hij zijn muzikale partner(s) altijd met zorg uitkiest, de lat daarbij zeer hoog legt. Dat geldt dus ook voor de keuze voor zijn jonge landgenote, de pianiste Zee Zee (eigenlijk Zhang Zuo), die zich in deze Brahms dan ook als een ideale partner bewijst.

Feng zegt er zelf over:

"Herinnert u zich de Discman nog? Hoewel het apparaat zelf in de vergetelheid is geraakt, heb ik er een zeer levendige en emotionele herinnering aan. Toen ik het tweede deel van Brahms' derde sonate voor de eerste keer hoorde, merkte ik plotseling dat ik niet meer bewoog, ik was gestopt met lopen. Het leek alsof alles om me heen ook stopte, de wereld stond op pauze tot het einde van dat deel. De emoties die ik toen voelde waren vele jaren later, toen ik het samen met de ongelooflijke pianiste Zee Zee speelde, niet veel anders. We hebben een zeer diepe muzikale band met elkaar en het was een absoluut feest om samen met haar deze buitengewone sonates van Brahms op te nemen."

Wat kan ik hier nog aan toevoegen? Het is een absoluut feest, ook voor ons, toehoorders. Maar het is tevens een klankfeest, want Jared Sacks heeft weer - ook dat is allang traditie - voor een schitterende stereo-opname gezorgd.

index