CD-recensie
© Aart van der Wal, maart 2009
 |
Brahms: Vioolsonate nr. 1 in G, op. 78 - nr. 2 in A, op. 100 - nr. 3 in d, op. 108.
Kyung-Wha Chung (viool) en Peter Frankl (piano).
EMI Classics 2 35717 2 • 68' •
Deze uitvoeringen behoren tot de best denkbare vertolkingen van deze drie vioolsonates (de opname werd door Christopher Raeburn en Stanley Goodall in 1995 gemaakt). Het voornaamste kenmerk zijn de meesterlijk gedoseerde, maar tegelijkertijd voluit stromende poëzie in samenhang met de geagiteerde passie, die - hiermee vergeleken - vrijwel alle overige vertolkingen nog steeds doet verbleken. Zelden zal men een zo door merg en been gaand Adagio horen als dat uit op. 78, met zijn bijna verstilde breekbaarheid die naar onbekende verten reikt (track 2, vanaf 06:00). Ongekend zoals de viool zich hier losmaakt uit de mistflarden.
Kyung-Wah Chung en Peter Frankl bereiken werkelijk de expressieve diepten die in deze meesterwerken verscholen liggen, zonder ook maar een moment het sentiment te zoeken. Beiden behouden in deze muziek hun volstrekt eigen artistieke identiteit en individualiteit, maar tegelijkertijd zijn zij volwaardige partners in deze buitengewoon indrukwekkende Brahms-exegese.
De warmte van hun spel kreeg een passende opname, al had een iets grotere afstand tot de luisteraar mogelijk toch de voorkeur verdiend. Met de kanttekening dat het vastleggen van viool en piano (en dat is dan vrijwel altijd een heuse concertvleugel!) tot een van de lastigste opnametechnische klussen behoort.
EMI heeft met de combinatie Perlman/Ashkenazy overigens een formidabele concurrent in eigen huis, al zal deze uitgave waarschijnlijk niet meer leverbaar zijn. Dan zijn er nog Suk en Katchen (Decca), die eveneens tot mijn favorieten behoren. Een laatste woord in de muziek bestaat nu eenmaal niet!