Brahms: Vioolsonate nr. 1 in G, op. 78 - nr. 2 in A, op. 100 - nr. 3 in d, op. 108.

Marlene Hemmer (viool), Paul Komen (piano).

Dutch Record Company DRC 081005/01 • 72' •

 

 

 

---

Wordt de Nederlandse violiste Marlene Hemmer (1981) de pendant van ‘onze’ Janine Jansen? In kwalitatief opzicht schat ik haar kansen hoog in, maar het podiumsucces kan doorgaans nu eenmaal niet los worden gezien van het studiowerk: hoe meer en hoe beter de cd’s ‘in de markt worden gezet’, des te groter de belangstelling van impresariaten, concert- en zaaldirecties enzovoorts.

Muziek creëert de schoonheid van de illusie, maar in het keiharde muziekbedrijf moet daarvoor wel stevig worden geknokt, bij voorkeur met behulp van kruiwagens vol publiciteit . We weten toch allemaal hoezeer Janine Jansen door het Decca-label van Universal Music met behulp van haar grote talenten maar toch ook dankzij de p.r.-lawine op de wereldkaart is gezet. Sommige labels investeren enorme bedragen in een beperkt aantal als zodanig gebombardeerde ‘sterartiesten’, die dan vervolgens de kar moeten gaan trekken (voor de overige is het geld dan geheel of vrijwel op). Het klinkt wat denigrerend om van een ‘publiciteitscircus’ te spreken, maar het kan toch niet worden ontkend dat de multimediale marketingtechnieken nog steeds de belangrijkste instrumenten zijn om de kassa te laten rinkelen. Van Pauw & Witteman tot VPRO’s Vrije Geluiden, van AVRO’s Klassiek tot grootscheepse advertentiecampagnes in dagbladen en magazines. Er is niets mis mee, mits de muziekliefhebber in dit soort zaken zijn eigen ‘artistieke geweten’ laat prevaleren en zich het hoofd niet op hol laat brengen door de vele superlatieven, die niet zelden aan de interpretatie zelf voorafgaan. Hoe het ook zij, talent is 1, ‘pluggen’ is 2, de daaruit voortvloeiende synergie is dus minstens 4.

Wie op zondagochtend 20 april op Nederland 1 in – inderdaad! – VPRO’s Vrije Geluiden het duo Hemmer-Komen aan het werk heeft gehoord en gezien in het Adagio em Presto agitato uit Brahms’ Vioolsonate op. 108 zal ongetwijfeld diep onder de indruk zijn geweest. Dat zal niet minder hebben gegolden voor het gesprek aan tafel met Hemmer, waarin zij zich ontpopte als een nuchtere meid met een frisse blik op ‘haar kunst’, wars van opgeklopte sterallures, prima passend bij het Nederlandse adagium ‘doe maar gewoon, dan doe je gek genoeg’.

Zo spéélt zij ook, onbevangen expressief, met een glanzende toon, geworteld in een lange pedagogische traditie die viooltalenten als Emmy Verhey (1949) en Isabelle van Keulen (1966) heeft voortgebracht.

In dit Brahms-recital op de uit 1670 stammende Grancino-viool kan Hemmer naar de sterren reiken, met een indrukwekkende toonvorming, fraseringen die staan als een huis en de dynamische grootschaligheid die bij deze intense muziek past. Met de al even grootse Paul Komen (hij bespeelt een Steinway D) aan haar zijde ondergaan we een gloedvolle, gepassioneerde Brahms, die ook in deze sonates de grenzen van het classicisme heeft opgezocht.

De in Studio Van Schuppen in Veenendaal gemaakte opname is kristalhelder Een apart compliment voor de diepbronzen Steinway-klank. Bovendien weer eens een echte pianobas! De toelichting in het boekje is tevens in het Nederlands afgedrukt. All Dutch dus...