CD-recensie
© Aart van der Wal
Brahms: Symfonie nr. 1 in c, op. 68 - nr. 2 in D, op. 73.
Academy of St. Martin in the Fields o.l.v. Sir Neville Marriner.
Hänssler 98.186 (2) • 1.28 •
Brahms: Symfonie nr. 3 in F, op. 90 - nr. 4 in e, op. 98.
Academy of St. Martin in the Fields o.l.v. Sir Neville Marriner.
Hänssler 98.187 (2) • 1.16 •
Laat ik geen oordeel vellen over het werkelijke nut van deze uitgave, maar gewoon nuchter constateren dat Marriner en de zijnen de al zeer ruim voorhanden zijnde discografie hebben uitgebreid met niet meer dan middle-of-the-road uitvoeringen, waarvoor ik niet echt warm kan lopen. Dat zou je op het eerste gehoor niet zeggen, want Marriner schuwt een dramatische aanpak zeker niet, maar dieper tot de diverse lagen doordringende moet de conclusie toch onvermijdelijk zijn dat bij voorbeeld Klemperer (I), Walter (II), Szell (III) en Carlos Kleiber (IV) interpretatief verder reiken. Als historische opnamen u niet tegenstaan zijn het natuurlijk Furtwängler en Toscanini die - wat de integrale vastlegging betreft - het veld goeddeels voor zich alleen hebben. Dat zijn vertolkingen waar je steeds weer opnieuw naar teruggrijpt. Marriner speelt in de Tweede zijn beste troeven uit: energiek en voortvarend in de hoekdelen en met fraaie verstilde momenten in het adagio non troppo. In de overige symfonieën vinden we daarvan aanmerkelijk minder terug, met naar mijn smaak als echt dieptepunt de oppervlakkig gespeelde, van Eroïcaanse trekken ontdane, hoekdelen van op. 90. Alle voorgeschreven herhalingen worden gerespecteerd. De opname werkt trouwens ook niet erg mee om deze uitvoeringen meer présence en inhoud te geven. Ondanks een uitstekende balans is er te veel galm, waardoor menig detail (vooral in strijkerfiguraties) verloren gaat en de pauken geen body hebben. Dat laatste wreekt zich al in de inleidende maten van op. 68.