CD-recensie
© Aart van der Wal, augustus 2019
Si j'ai aimé - Sandrine Piau Saint-Saëns: Souvenir (Extase; Papillons) - Aimons-nous - L'Enlèvement Bordes: Promenade matinale Berlioz: Les nuits d'été (Au cimetière; Villanèle) Massenet: Le poète et le fantôme - Valse très lente Pierné: Album pour mes petits amis op. 14 (Chanson d'autrefois) Dubois: Si j'ai parlé... si j'ai aimé - Musique sur l'eau (Promenade à l'étang) - Chansons de Marjolie (Sous le saule) Vierne: Trois mélodies op. 11 (Beaux papillons blancs) Duparc: Aux étoiles Guilmant: Ce que dit le silence Godard: Symphonie gothique op. 23 (Grave) Martini/Berlioz: Plaisir d'amour Sandrine Piau (sopraan), Le Concert de la Loge o.l.v. Julien Chauvin |
Het lijkt op het openen van de doos van Pandora: deze achttien (in de toelichting in het boekje abusievelijk negentien), inventief over de cd verspreide, orkestliederen van twaalf Franse componisten uit met name de negentiende eeuw. Franse romantische pareltjes die zich in de schaduw hebben genesteld van Berlioz' 'Les nuits d'été' (De zomernachten).
Volgens het musicologische onderzoeksteam van het Centre de Musique Romantique Française Palazetto Bru Zane is dit achttiental niet meer dan een topje van een fors uitgevallen ijsberg waarvan het grootste deel zich helaas nog steeds onder water bevindt. Er wordt bovendien nog driftig gezocht naar onontdekte 'mélodies' in bibliotheken en archieven.
Het aldus ingezette avontuur kreeg discografisch vaart dankzij de samenwerking tussen Palazetto Bru Zane en het Franse muzieklabel Alpha. De eerste vruchten daarvan zijn in dit nieuwe album meer dan voortreffelijk vastgelegd. In de hoofdrol Sandrine Piau, de Franse sopraan die excelleert in onder meer het barokrepertoire. Toevallig kreeg ik een paar maanden geleden een Franse krant onder ogen waarin Piau werd vergeleken met haar Britse collega Emma Kirkby. Voor de desbetreffende redacteur lag dat misschien voor de hand, maar de werkelijkheid is toch bepaald een andere: Piau mist immers (en dat zie ik als een gelukkige bijkomstigheid) het naïeve en minder kleurrijke spectrum in Kirkby's vertolkingen, terwijl ze zich anders dan Kirkby ook uitstekend thuis voelt in het romantische en zelfs moderne liedrepertoire. Als je voorts een van haar specialiteiten mag noemen is het wel die van het Franse lied, de 'mélodie française'. Daarvan legt ze ook op dit nieuwe album met grote verbeeldings- en overtuigingskracht volop getuige af. Volmaakte dictie, plastische fraseringen, de maatstreep niet als hoogste gebod: het is een liedrecital van uitzonderlijke klasse. Zoals ik ook net zo geporteerd ben van het begeleidende Le Concert de la Loge onder leiding van Julien Chauvin. Hoe luxueus kun je het als vocaliste hebben! Het op historische instrumenten spelende ensemble weet ook in dit kleurrijke palet van veelal pastorale (blazers!)tinten (ja, het gaat bijna voortdurend over de liefde!) meesterlijk te treffen. Het betoverende karakter van deze 'mélodies' wordt nog eens onderstreept door de lome, zonovergoten, landelijke sfeer en het onnavolgbare 'l'air parfumé' dat door deze miniaturen wordt opgeroepen. Maar ook de sterren, de wateren, de bossen, hoe romantisch dichtbij kunnen ze zijn.