CD-recensie
© Aart van der Wal, april 2018
The Romantic Piano Concerto (74) (William Sterndale) Bennett: Pianoconcert nr. 1 in d, op. 1 - nr. 2 in Es, op. 4 - nr. 3 in c, op. 9 Howard Shelley (piano), BBC Scottish Symphony Orchestra o.l.v. de solist |  |
Howard Shelley en Hyperion komt de eer toe (volkomen) vergeten repertoire op de discografische agenda te zetten. Onder de veelzeggende titel 'The Romantic Piano Concerto´ zijn er inmiddels - dit nieuwe album meegerekend - 74 uitgaven van verschenen en het lijkt mij dat het einde zeker nog niet in zicht is. Dat onbekend onbemind maakt wisten we natuurlijk al, zoals we ook weten dat de boer niet eet wat hij niet kent (hoewel dat laatste in vroeger tijden meer opgeld deed dan tegenwoordig: ook de boeren zijn met hun tijd meegegaan).
Dat de muziek van de Engelse componist Sir William Sterndale Bennett (1816-1875) niet aan de vergetelheid heeft weten te ontsnappen is zo vreemd niet. Althans oordelend op grond van de inhoudelijke kant van deze drie pianoconcerten. Het is muziek die, zoals we meestal wel zien, goed in elkaar is gestoken, vakkundig is geïnstrumenteerd, maar de thema's zijn niet opzienbarend en de doorwerking is eerder traditioneel dan vooruitstrevend, zo ongeveer laverend tussen Chopin en Mendelssohn, met nog een handvol componisten op afroep. Wat het overigens nog geen derderangsmuziek maakt. Maar wel was Beethoven aan het begin van de negentiende eeuw beduidend verder dan Bennett dertig jaar later. Wat in zijn tijd echter zeker zal hebben geholpen waren Bennetts pianistische gaven, want spelen kon hij; en daarvan vinden we ook het een en ander terug in deze pianoconcerten. En uiteraard ging hij ook graag met zijn eigen werk op pad, zowel binnen als buiten de eigen landsgrenzen. En daarmee had hij, als we de berichten van zijn tijdgenoten mogen geloven, behoorlijk veel succes (onder meer in Leipzig, en met de vele kenners onder de toehoorders toch bepaald geen amateurisch bolwerk). Maar in deze tijd kan dat uiteraard geen aanbeveling meer zijn en moeten we het doen met wat Bennett op papier heeft achtergelaten. We mogen in dat opzicht best kritisch zijn, maar we kunnen er toch ook de ogen en oren niet voor sluiten dat we ontstellend veel discografisch materiaal bezitten en daardoor zo ver terug kunnen kijken (horen), heel diep de muziekgeschiedenis in. Een componist moet echt heel wat te zeggen hebben, wil hij in ons huidige tijdsgewricht - postuum of niet - mee kunnen tellen. Waarbij net beste nu eenmaal onveranderlijk de vijand van het goede is (en niet andersom). Maar let wel: deze muziek is oneindig veel beter dan wat de (eigentijdse!) popsector ons dagelijks aanreikt. Dat mag ook weleens gezegd worden. Deze drie pianoconcerten zijn in ieder geval goed bestand tegen herhaald beluisteren, want ondanks de minnen zijn er ook de plussen: er gebeurt melodisch en harmonisch meer dan genoeg om de aandacht vast te houden. Wat bovendien daarbij zeker helpt is het fonkelende spel van Howard Shelley en het BBC Scottish Symphony Orchestra (met de solist tevens als dirigent). 'The Romantic Piano Concerto': het is een bijzondere serie.