Beethoven: An die ferne Geliebte op. 98 - Mailied op. 52 nr. 4 - Neue Liebe, neues Leben op. 75 nr. 2 - Adelaide op. 46 - Aus Goethes Faust (Der Floh) op. 75 nr. 3 - Andenken Wo0 136 - Ich liebe dich, Wo0 123 - Lied aus der Ferne WoO 137 - Wonne der Wehmut op. 83 nr. 1 - Sehnsucht op. 83 nr. 2 - Mit einem gemalten Band op. 83 nr. 3 - An die Hoffnung op. 94 - Der Liebende WoO 139 - Der Wachtelschlag WoO 129 - Resignation WoO 149 - Seufzer eines Ungeliebten und Gegenliebe, WoO 118 - Der Kuss op. 128 - Abendlied unterm gestirnten Himmel WoO 150.

Peter Schreier (tenor), András Schiff (piano).

Decca 444817-2 • 74' •

---

Beethoven heeft in het liederenrepertoire onbetwist zijn sporen nagelaten, al is hij in dit genre zeker niet op zijn best. De vaak onbeduidende teksten leverden echter toch voldoende inspiratie voor het hanteren van een diversiteit aan vormen met een soms fraai uitgewerkte, originele pianopartij. De vormschema's lopen uiteen van een heuse cyclus (An die ferne Geliebte) en de doorgecomponeerde, strakke en vrije stijl tot het gewone strofenlied, de cantate (recitatief-aria-scène-aria), zelfs de Italiaanse opera-aria. Of een zo vrije behandeling dat een echte fantasie de plaats inneemt van de conventionele liedvorm. Van de nagelaten handschriften kan duidelijk worden afgelezen dat Beethoven ook in het liedrepertoire herhaaldelijk met het vormconcept worstelde: ook hier kon het een moeizame weg zijn van het grondmotief naar de vrije variatievorm. Niet zo verwonderlijk natuurlijk, want de componist maakte het zich niet gemakkelijk door een specifiek vormschema aan de hand van de voorliggende teksten te kiezen. Bovendien weten we dat Beethoven zich in veel van zijn werken niet aan het strakke keurslijf van de klassieke vormprincipes wenste te onderwerpen. En Beethoven zou Beethoven niet zijn als hij de pianopartij slechts een begeleidende rol had toebedeeld! Sommige liedcomposities lijken dan ook op heuse pianominiaturen met zangstembegeleiding..

De slijtageplekjes daargelaten geeft Schreier formidabele vertolkingen die de essentie van Beethovens uitdrukkingskracht moeiteloos etaleert. De enorme ervaring van de tenor met dit repertoire en de blijvende, jeugdige frisheid van zijn benadering vormen een lust voor het oor. Schiff begeleidt hem daarbij met een grote vrijheid van expressie, maar zonder het notenbeeld aan te tasten. De fraseringen vallen precies op hun plaats. De pianoklank is aanmerkelijk beter dan ik van Decca gewend ben: niet blikkerig, goed doortekend en met voldoende ruimte rondom het instrument. Met eindelijk ook weer eens een volmaakt gestemd instrument. De wat ruime akoestiek van de Weense Brahms-Saal komt realistisch en intiem over.