CD-recensie

 

© Aart van der Wal, februari 2010

 

 

Joh.Christian Bach: La dolce fiamma

Vergeten castraataria's

La Clemenza di Scipione: 'Pugna il guerriero' - Artaserse: 'Perché tarda è mai la morte'; 'No, che ha la sorte'; 'Vo solcando un mar crudel' - Orfeo ed Euridice: 'La legge accetto' Adriano in Siria: 'Cara, la dolce fiamma'; 'Tutti nemici, e rei' - Carattaco: 'Perfida Cartismandua!'; 'Fra l'orrore' - Temistocle: 'Ch' io parta?' - Concertaria's: 'Sentimi, non partir.Al mio bene' - 'Ebben si vada.Io ti lascio'.

Philippe Jaroussky (countertenor), Le Cercle de L'Harmonie o.l.v. Jérémie Rhorer.

Virgin Classics 50999 6945640 • 63' •


Valt het te begrijpen dat de meeste muziek van deze 'Londense Bach' in concertzalen, operahuizen en opnamestudio's zo weinig aan haar trekken komt? Eigenlijk niet, want wie alleen al de aria's op deze cd beluistert (waarvan de meeste overigens nog niet eerder zijn verschenen!) ontdekt al snel menig juweeltje daaronder. De schitterende concertaria 'Sentimi, non partir' is een schoolvoorbeeld van Johann Christians dramatische schrijfwijze. De expressieve en briljante vocalistiek maakt grote indruk, de kleurrijke instrumentale begeleidingspartijen niet minder. Bachs verbeeldingskracht laat hier echte kleurrijke wondertjes ontstaan. Zou Mozart trouwens goed naar deze Bach hebben geluisterd? Het lijkt er in ieder geval op, want in Carattaco zijn passages aan te wijzen die als stijlmodel later ook bij Mozart zijn terug te vinden (zoals Händels oratoriumstijl in Mozarts Requiem is ingebed: diens Funeral Anthem for Queen Caroline - The ways of Zion do mourn HWV 264, gecomponeerd in 1737, duikt onmiskenbaar op in het Introitus van Mozarts Requiem, terwijl we in het Kyrie vergelijkbare, niet minder treffende overeenkomsten aantreffen met het slotkoor uit Händels Dettingen Anthem en And with his stripes we are healed uit Messiah).

Jaroussky excelleert in dit specifieke, deels zeer virtuoze repertoire zo overtuigend en technisch zo volmaakt dat hij met zijn vocale acrobatiek zelfs de mezzo Cecilia Bartoli naar de kroon steekt. Natuurlijk, zijn stemtype is heel anders (het zou wat wezen als dat niet zo was!), maar wat zij doet en kan, doet en kan Jaroussky ook: in de eerste de beste aria op deze cd, 'Pugna il guerriero', is het wat dat betreft al meteen raak. Dat hij het damatische aspect her en der wat extra aanzet vind ik eerder een voor- dan een nadeel, want deze muziek kan dat best hebben. Sterker nog, het komt de expressief-dramatische kant ervan alleen maar ten goede.

Le Cercle de L'Harmonie is een 'authentiek' musicerend topenemble dat door Rhorer wordt aangezet tot spirituele begeleidingen. Fantasierijke versieringen worden gelukkig niet geschuwd, maar evenmin overdreven. Bij de strijkers wordt de linkerhand gelukkig in toom gehouden en is het dus niet het vibrato maar de stokvoering die de expressieve kleuring bepaalt. Zo hoort het ook. En wie zwicht niet voor die heerlijk kruidige trompetten en hoorns? De mooie opname laat het u allemaal meebeleven. Met name Jaroussky heeft deze castraataria's aan de vergetelheid ontrukt en dat is een wapenfeit van niet geringe betekenis.


index

Home  -  Actueel  -  Audio  -  Muziek  -  Video  -  Boeken  -  Links