CD-recensie

© Aart van der Wal, juni 2018

Bachs Vioolconcerten - en dat geldt min of meer ook voor de Dubbelconcerten met zijn vele varianten in uiteenlopende bewerkingen - zijn zo langzamerhand ware 'evergreens' geworden. Geen wonder, want nog spiritueler en diepzinniger muziek moet nog worden uitgevonden. Bovendien is het ook vanuit puur technisch en interpretatief oogpunt een ware barokke 'Fundgrube' voor iedere violist die zich op het solorepertoire heeft gestort. Maar niet alleen voor de solist is dit héérlijke muziek: ook het begeleidende strijkerskorps met basso continuo kan zich uitleven in de meest betoverende guirlandes, in een door Bach volmaakt gecomponeerde wisselwerking met de solist. Dat moet ook in Bachs tijd een waar feest zijn geweest: de uitvoering van deze concerten in de ongetwijfeld zeer rokerige ruimten van Café Zimmermann in Leipzig, met uiteraard het vermaarde ensemble Collegium Musicum onder leiding van de componist zelf. Wat we uiteraard niet weten is of het toen net zo goed geklonken heeft als op deze cd. Maar laten we het erop houden dat de kans daarop relatief klein is.

Violist Daniel Lozakovich heeft voor zijn debuutalbum bij Deutsche Grammophon voor de veilige weg gekozen. Of misschien heeft het 'gele' label daarin zelf wel de voornaamste hand gehad. Wie zal het zeggen. Wat echter telt is het resultaat en dat mag zeker voor een debuut fenomenaal worden genoemd. Lozakovich is pas 17 (hij werd op 1 april 2001 in Stockholm geboren) en is na zijn studies in de Zweedse hoofdstad en in Wenen duidelijk klaargestoomd voor een in het verschiet liggende, ongetwijfeld glanzende internationale carrière die - zijn leeftijd zegt het al - nog maar net is begonnen. Er zijn van die jeugdigen die geboren lijken voor de viool. Verklaren laat het zich niet, maar een feit is het wel.

Is het niet te vroeg, zeventien jaar? Nu al op de internationale podia met bovendien een belangrijk platencontract in de zak? Ik durf die vraag niet met ja noch met nee te beantwoorden, maar het is wel een gegeven dat het aantal zeer jonge musici dat al internationaal de aandacht trekt duidelijk groeiende is. Ook in ons eigen land vinden we daarvan de voorbeelden. Dat zij niet a priori kiezen voor diepgaand repertoire dat niet bij hun leeftijd past is eveneens zonneklaar, al zijn er ook op dit punt uiiteraard uitzonderingen. Lozakovich laat in ieder geval horen dat hij in de meer contemplatieve sferen (zoals in de langzame delen in de beide vioolconcerten, maar ook in de chaconne van de tweede partita) ook in dit opzicht zijn mannetje heus al staat. In de partita moet hij het helemaal alleen doen, in de vioolconcerten weet hij zich tenminste verzekerd van gelijkgestemde zielen, wat ongetwijfeld mede een stimulerende factor zal zijn geweest. Het vitaal en fris klinkende kamerorkest van de Beierse omroep onder leiding van Radoslaw Sculc ontpopt zich als Lozakovich' uitstekend partij biedende partners. Dat in deze fraaie opname ook het klavecimbel (bespeeld door Olga Watts) zijn verbeeldende woordje meespreekt mag eveneens niet onvermeld blijven.

index