CD-recensie

© Aart van der Wal, oktober 2014

Uitvoeringen van Bachs Matthäus-Passion zijn er in alle kleuren en ik zou haast zeggen geuren (als we ook de door wierook bezwangerde interpretaties er althans bij betrekken). Dat is tevens het probleem: het wordt zo langzamerhand ondoenlijk om door het bos de bomen nog te zien, zoveel verschillende uitvoeringen zijn er van Bachs meesterwerk. Als u het mij vraagt: te veel eigenlijk, en het lijkt er niet op dat hieraan een einde zal komen. Een deel van de vele uitgaven hebben wij op onze site besproken, waaruit u bovendien kunt opmaken dat ook het aantal topproducties aanmerkelijk is gegroeid. In dit mer à boire wordt kiezen zo langzamerhand een hachelijke zaak, afhankelijk van wat u voorstaat: een traditionele of juist historisch (goed) geïnformeerde uitvoering.

Peter Dijkstra zit er wat mij betreft tussenin. Hij koos voor de middenweg (die overigens op zich niet gulden hoeft te zijn, en zeker niet bij de Matthäus), met niet al te vlotte tempi, beheerst, de reprises van de aria's met smaakvolle versieringen, de Regensburger Domspatzen en het koor van de Beierse omroep van hoog gehalte en fraai in balans ten opzichte van de beide links en rechts opgestelde instrumentale ensembles. Het Concerto Köln is een topensemble dat dit metier van haver tot gort kent. Er wordt fraai gefraseerd, de articulatie is boven iedere kritiek verheven, de dynamische contouren worden her en der behoorlijk aangescherpt. De omvang van de beide orkesten staat keurig in het boekje afgedrukt (orkest 1 = 22, orkest 2 = 19), dat van het omroepkoor kan ik alleen aan de hand van de foto bepalen (ik schat 2 x 20 s-a-t-b), wat eveneens die 'middenweg' weerspiegelt. Over de keus voor het toegevoegd jongenskoor zal ik het maar niet meer hebben, want u kent zo langzamerhand mijn standpunt daarover wel.
Julien Prégardien, de zoon van Christoph, ontpopt zich als een uitstekende evangelist die de emotie niet schuwt maar gelukkig niet overdrijft. Zijn hoge register is hier wat kalig, maar dat past wel bij zijn rol. De bariton Karl Magnus Frederikson is een indrukwekkende en menigmaal ook vertwijfelde Jezus, al realiseert hij zich soms niet dat hij niet in een opera staat. Karina Gauvin zingt haar sopraanpartij met flair en kennis van zaken. Ze mag dan minder stralend zijn, haar 'aus Liebe' is wel degelijk etherisch en subliem gedoseerd. Dat geldt niet minder voor Gerhild Romberger die met haar warme mezzo (feitelijk een altstem) eveneens veel werk maakt van de ornamentatie, waardoor eenvormigheid wordt vermeden. De tenor Maximilian Schmitt en de bariton Michael Nagy komen daarmee vergeleken met hun wat fletse inbreng net iets tekort. De live-opname is zeer goed geslaagd. Afrondend: een uitstekende productie, zij het zonder superlatieven. Bijzonder aan deze uitgave is wel dat het daarmee de eerste keer is dat een Nederlandse dirigent in het buitenland de Matthäus-Passion heeft opgenomen en dat een label het heeft uitgebracht.
Er is ook een dvd van deze uitvoering in omloop, maar die heeft mij niet bereikt. Misschien nog aardig om te vermelden dat de BR tevens een dubbel-cd heeft uitgebracht waarin aan de hand van vele muziekvoorbeelden wordt ingegaan op Bachs Matthäus-Passion, zij het helaas alleen in de Duitse taal.

index