CD-recensie

 

© Aart van der Wal, juni 2010

 

Bach: Partita voor viool solo nr. 2 in d, BWV 1004 - nr. 3 in E, BWV 1006 - Sonate voor viool solo nr. 3 in C, BWV 1005.

Isabelle Faust (viool).

Harmonia Mundi HMC 902059 • 69' •

   

Voor sommigen is het misschien even wennen om deze twee partita's en de sonate gepresenteerd te krijgen zonder noemenswaardig vibrato, met een zekere distantie ook, maar Isabelle Faust heerst volkomen overtuigend over deze buitengewoon lastige materie. Deze topvioliste focusseert haar Bach strak en scherp, wars van sentimentaliteit, vrij van agogische accenten en zonder een spoortje onzekerheid. Een van haar krachtigste muzikale eigenschappen is de onwankelbare puls waarmee ze deze diepzinnige muziek ook structureel naar het hoogste plan brengt. Haar zeer frisse aanpak werpt voortdurend zijn vruchten af, om het even of dat nu in het fugadeel van BWV 1005 of de ciaccona van BWV 1004 is. Voor zwijmelarijen moet je niet bij Faust zijn, wel voor het laag voor laag opbouwen van een stralend betoog dat met een imposante vanzelfsprekendheid de innerlijke kracht in deze muziek blootlegt. Laat ik er geen doekjes om winden: haar etherische spel is ronduit onvergetelijk. Dit is de werkelijke top, zowel qua techniek als qua interpretatie.

Dit is zeldzaam vioolspel dat zich pas in zijn volle, onweerstaanbare glorie prijsgeeft voor wie de moeite neemt niet alleen aandachtig, maar tevens bij herhaling te luisteren. Misschien is dat wel de ware kunst: dat het allermooiste, het schoonste zich pas volledig openbaart als het met enige moeite is verworven. In deze Bach is Faust een ongenaakbare grootheid die doet uitzien naar de resterende solowerken.

De opname plaatst het solo-instrument goed gedoseerd in de ruimte (Teldex Studio, Berlijn, september 2009).


index

Home  -  Actueel  -  Audio  -  Muziek  -  Video  -  Boeken  -  Links