CD-recensie
© Aart van der Wal, augustus 2025
Bach: Partita nr. 1 in Bes, BWV 825 - nr. 2 in c, BWV 826 - nr. 3 in a, BWV 827 - nr. 4 in D, BWV 828 - nr. 5 in G, BWV 829 - nr. 6 in e, BWV 830 Céline Frisch (klavecimbel) |
Het werd de hóógste tijd om wat meer aandacht te besteden aan de Franse klaveciniste Céline Frisch (1974, Marseille), met als aanleiding haar zojuist verschenen album met de complete partita's van Johann Sebastian Bach.
Natuurlijk kwam ik haar naam al eerder tegen, besprak zelfs meerdere cd's waarin zij de klavecimbelpartij vervulde bij het ensemble Café Zimmermann (waarvan ze medeoprichtster en artistiek leidster is), maar van een bespreking van haar vertolking van het Tweede Boek van Bachs WTK en nóg een interessante uitgave: Die Quelle des jungen Bach is het nooit gekomen. Volledig goed maken lukt niet meer, maar deels gelukkig wel, met de bespreking van haar uitvoering van de genoemde partita's.
De sinds 2020 als 'Professor Cembalo' aan de Universität für Musik und darstellende Kunst in Wenen verbonden klaveciniste heeft met haar vertolking van Bachs zes partita's BWV 825-830 opnieuw bewezen dat zij in dit genre tot de absolute wereldtop behoort.
Dat uit zich in die altijd weer fascinerende mengeling van historisch inzicht en muzikale verfijning, met daarnaast haar gevoel voor het creëren van exquise klankkleuren. Een ander belangrijk facet dat haar spel kenmerkt is het dichterlijke, verhalende karakter ervan, zonder dat dit ten koste gaat van technische precisie of historiserende gekunsteldheid.
Waar het instrument de dynamiek in de steek moet laten, zijn het de subtiele nuances in haar uitgekristalliseerde spel die de luisteraar naar avontuurlijke dimensies voert, aangevuld met haar smaakvolle ornamentatie die eveneens weet te verrassen, en dan ook nog puur vanuit de historiserende uitvoeringspraktijk gedacht. Ze onderscheidt zich voorts door een combinatie van verfijnde muzikale sensibiliteit, historisch inzicht, overtuigende tempi en een sterk ontwikkeld gevoel voor klankkleur.
Op deze opname bespeelt zij een replica van Andrea Restelli (1998, Milaan) naar een instrument van Christian Vater (1938) uit de collectie van het Deutsche Nationalmuseum in Neurenberg. Het had alles bijeen genomen een volmaakte combinatie opgeleverd, ware het niet dat de registratie van al dit moois ons enigszins in de steek laat door teveel galm, waarvan ik niet kan vaststellen of die inherent is aan de ruimte (het Archivio di Stato di Torino) of dat achteraf galm is toegevoegd. Hoe het ook zij, het is gewoon teveel.