CD-recensie
© Aart van der Wal, april 2023 |
Er is niets op tegen om een groot aantal werken van Bach voor een of meerdere instrumenten te transcriberen en daarop maken de suites, partita's en sonates geen uitzondering op. Mits uiteraard smaakvol en vakkundig gedaan, zoals ook door de Iraanse, in Oostenrijk wonende en werkende fluitist, componist en docent (hij geeft al vanaf het begin van de jaren negentig les aan het Prayner Konservatorium in Wenen en aan het Tiroler Landeskonservatorium in Innsbruck). Wat die transcripties betreft zou er hoogstens tegenin kunnen worden gebracht dat het meerstemmige karakter van een snaarinstrument (in dit geval de cello en de viool) zich door de eenstemmige altfluit niet verbatim laat vertalen en dat er de nodige 'kunstgrepen' voor nodig zijn om toch tot een ten opzichte van het origineel voldoende overtuigend beeld te komen. Dat is dan een kwestie van techniek (met inbegrip van de ademtechniek!). Dat onderscheid wordt ook op dit album goed duidelijk: Bach componeerde voor strijkinstrumenten zoals de reeds genoemde 'eenzame' cello en viool bepaald anders dan voor de net zo 'eenzame' fluit: het uitbuiten van de instrumentale en speltechnische mogelijkheden van een bepaald instrument was hem bepaald wel toevertrouwd (en dat is dan nog een 'understatement'). Dat kan ook van zoon Carl Philipp Emanuel worden gezegd, al stak de vader er ook wat dit betreft met kop en schouders bovenuit. Wat allemaal niet wegneemt dat Najfar trots kan zijn op deze uitgave, die ik eerst onlangs onder ogen kreeg, maar waarvan de publicatie al teruggaat naar januari 2019. index |
|