CD-recensie

© Aart van der Wal, juli 2023

Gitarist Alberto Mesirca (*1984) is voor degenen die enigszins vertrouwd zijn met Daniel Rowlands Stiftfestival in het Overijsselse Weerseloo. Ze kenden elkaar al langer. In 2020 bracht het duo een cd uit: Favorites, een mix van Italiaans bel canto en Spaanse en Argentijnse volksmuziek.

Evenals Claudio Ambrosini mag Mesirca zich op een groot aantal prijzen beroepen. Naast zijn vele solo-optredens is hij een zeer gewaardeerd kamermusicus, terwijl zijn gitaarspel hem wereldwijd grote erkenning heeft gebracht.

In Ambrosini's Song Book for Guitar heeft hij het rijk voor zich alleen. Hij schrijft erover in het cd-boekje:

'This recording [...] is an undertaking which has taken me several years of work. I first encountered his compositions in 2010, gradually discovering the beauty and singularity which distinguishes every piece, while clearly retaining his personal style. One of the most striking characteristics of Ambrosini's music is his restless instrumental experimentation, evident even in works such as Canzone curva, detta del'occhiolino or Ciaccona in labrinto (met de gitarist treffend afgebeeld met zijn gitaar in een doolhof, AvdW) wherein original themes, of a Renaissance flavour, seem to hark back in the past. But here the intention is not a nostalgic one, rather it aims at suggesting the opposite: the distancing from that world, for all its fascination. In these works the Incipit acts as a starting point for a journey constantly enriched by the possibility of the present day. [...]'

De essentie van Ambrosini's muziek is tegelijkertijd haar constante: de terugblik op het (verre) verleden die evenwel een volkomen nieuwe ontwikkeling in gang zet waardoor ieder stuk van zijn hand uniciteit uitstraalt. Het nieuwe als reflectie op dat verleden, daarmee een brug slaand tussen eeuwen maar als compositie gericht de toekomst. Ambrosini bracht het zelf eens zo onder woorden: 'Levend in het verleden maar denkend en componerend in de toekomst."

Mesirca schreef het al: dit is muziek waarvan de schoonheid zich eerst geleidelijk laat ontdekken en ieder werk een wereld op zich vormt, compositorisch gedacht vanuit de vele mogelijkheden die het instrument als klankkast en expressiemiddel te bieden heeft. Boeiende speltechnische vondsten zijn er dus eveneens genoeg, zoals in Rap, waar het kernachtige geluid van de vingers over de snaren de suggestie wekkt van een rapper die een grammofoonplaat mishandelt.

Al luisterend bekroop mij herhaaldelijk gevoel dat deze muziek zich weliswaar uitstekend leent voor het concertpodium, uiteraard in een intieme, kleine zaal of nóg beter in een huiskamer of salon, maar dat het toch uitsluitend de microfoons zijn die iedere denkbare nuance op de luisteraar kunnen overbrengen. En omdat er in deze composities zo ongelooflijk veel nuances schuilen, kan het volgens mij bijna niet anders dan dat de componist dat ook zo moet hebben gevoeld. Want waarom zou je anders zozeer afdalen in het tot fluistering gereduceerde detail als het toch niet wordt gehoord? De hoge opnamekwaliteit lijkt de stelling alleen maar te bevestigen.

Maar...er kan (nog) een andere reden zijn, want tot heden heeft hij zijn werken voor gitaar solo ongepubliceerd gelaten, alsof hij uitsluitend was geïnteresseerd in de relatie tussen hem en de gitaar. De componist als 'gesprekspartner', niet meer, niet minder. Dat het er met dit album uiteindelijk toch nog van gekomen is (waarvan de eerste stukken terug gaan naar het begin van de jaren zeventig) mag verbazing wekken, al lijkt het aannemelijk dat Ambrosini's toegift' op dit vlak vooral op het conto van Mesirca mag worden geschreven. Mesirca, wiens van grote zuiverheid en technisch meesterschap getuigende spel tot de eenvoudige conclusie leidt dat hij de beste vertolker is van dit oeuvre. Wat aan de componist zeker niet voorbij zal zijn gegaan. Fascinerend!

index