![]() Opera & Operette Wagners Tristan und Isolde tijdens het Gergiev Festival 2007
© Paul Korenhof, september 2007
|
|
Gergiev laat Wagner zinderen Onder het motto Liebesnacht heeft Rotterdam veruit het interessantste Gergiev Festival tot nu toe meegemaakt. Het had alleen niet in Rotterdam moeten plaatsvinden, en zeker niet in de eerste week van september. Opera's, concerten, recitals, films, lezingen, een gezellig randgebeuren, een programmering die zich over de hele dag uitstrekte en soms tot in de nacht doorliep - alles vroeg om een zonovergoten stad op zo'n grote afstand van huis dat je wel gedwongen was om in een hotel te overnachten. Mijn ideaal zou Montpellier geweest zijn, en dan in een rustige periode van de zomer, niet parallel aan een Monteverdi Fesival, andere seizoensopeningen, de openingen van school- en collegejaar en meer zulke activiteiten.
De plaatsing van het Gergiev Festival van 5 tot 15 september in Rotterdam
betekende voor mij heel concreet, dat ik alleen maar voor een enkele
manifestatie op en neer kon en dat leverde een bijzonder onbevredigend
gevoel op. Aan de andere kant was die ene ervaring wel van een soort
waarbij veel in het niet valt. Als Gergiev op dreef is en de tijd ervoor
neemt, kan hij een fascinerende Wagner dirigeren, al doet zo'n formulering
in feite zelfs helemaal geen recht aan het gevoel dat een hele middag
Tristan und Isolde op zondag 9 september bij mij heeft opgeroepen.
Een Rotterdams Philharmonisch Orkest op de toppen van zijn kunnen, met
strijkers die je regelrecht de hemel in leken te zingen, met tutti die
zelf na de hevigste
Al tijdens het voorspel bleek dat Gergiev opteerde voor brede tempi
en inderdaad werd het zo ongeveer de langste Tristan und Isolde
die ik ooit gehoord heb, maar bij zo'n orkestklank, zo'n enorme instrumentale Ook de bas Mikhail Petrenko had trouwens een mooie stem, maar het was duidelijk dat hij absoluut niet wist was zijn tekst inhield, en daar komen toch bij een klein probleempje. Dit was onmiskenbaar een concertante uitvoering onder leiding van een dirigent wiens aandacht geheel naar de muziek uitging. Van echt dramatiek in de vocale vertolkingen was nauwelijks sprake, en als er als 'drama' gesuggereerd werd, bijvoorbeeld door solisten tijdens een bepaalde scène op de balkons te plaatsen, kwam dat de balans niet ten goede, zeker niet toen Isolde en Brangäne zich aan het begin van het tweede bedrijf samen op het linkerbalkon bevonden. Het was effectiever geweest, ook muzikaal, als zij gewoon op het podium bij de dirigent waren gebleven. De videobeelden van Bill Viola hoefden voor mij niet. Soms waren het leuke sfeerbeelden, maar waar Viola het verhaal ging becommentariëren, leidden zij eerder van de muziek af dan dat zij er iets aan toevoegden, en op enkele momenten ook werd de grens met de kitsch gevaarlijk dicht benaderd, zo niet overschreden. Toch had ik ze niet willen missen. Juist vanwege die videobeelden moest de zaal immers verduisterd worden en dat in combinatie met een uiterst stemmig ogende verlichting van de lessenaars op het podium, droeg niet weinig bij aan de sfeer van deze uitvoering. Een Tristan und Isolde om niet snel te vergeten! index | |