Reageer op: Blunderende recensenten in de Volkskrant, NRC en Trouw


Recent verschenen Forums Nieuwsforum Blunderende recensenten in de Volkskrant, NRC en Trouw Reageer op: Blunderende recensenten in de Volkskrant, NRC en Trouw

#3894
Henricus Grosmann
Gast

Een boeiende discussie over de ‘blunderende recensenten’. Ik voeg mij bij de treurenden, want ook ik ben van mening dat dit zo niet kan. Bas van Putten heeft op essayistische wijze de vinger op een verschrikkelijk zere plek gelegd. Zeg maar rustig een open wond, want tot dat niveau is de muziekkritiek in ons land afgegleden. Ik zou mij als recensent werkelijk kapot schamen als ik van mijn redactie slechts een paar honderd woorden tot mijn beschikking kreeg. Het lijkt me vreselijk zich zo te moeten beperken. Natuurlijk komt er dan weinig zinnigs meer uit. Metaforen in overvloed, beeldspraak, leukigheden, maar inhoudelijk gaat het nergens meer over. Ik plus af en toe LUISTER uit de schappen van de plaatselijke bibliotheek en dan zie ik een soortgelijk beeld: er is geen ruimte (meer) voor een goed recensieverhaal. Treurig maar waar. De glossy buitenkant moet het winnen van de weinig inhoudelijke binnenkant. Het is de tijdgeest…natuurlijk! Als rechtgeaarde muziekliefhebber moet je dus elders wezen om verdieping te vinden. Bij Opusklassiek, soms bij Wikipedia (hoewel net zo soms onbetrouwbaar als de p…), soms gewoon ‘surfend’. Er moet best moeite voor worden gedaan, maar dat kan best heel leuk wezen.

Wat is er trouwens mooier dan een recensie over een concert, waarin niet alleen iets over dat concert maar ook over de componisten, de muziek en misschien zelfs het tijdsbeeld iets wordt verteld? Op Opusklassiek zie ik dat gelukkig regelmatig voorbijkomen, maar elders?

Met het recenseren van opera’s is het in ons land ook al zo droevig gesteld. Gelukkig, we hebben de eminente criticus Paul Korenhof, maar voor de rest? In de dagbladpers kan ik geen enkele recensent noemen die van dit metier echt verstand heeft. Vandaar de onzin die er in de kritieken ten beste wordt gegeven.

Na de dood van Kees Fens is ook de literatuurkritiek in een vrije val terechtgekomen. Ik vergelijk in die zin Fens graag met Vermeulen. Niet zo gek toch? Ze waren allebei op een bepaalde manier autodidact, maar ook erudiet en met veel kennis van zaken schrijvend. Indringend ook. Artikelen die (zijn) blijven hangen, zich niet door de waan van de dag laten wegpoetsen. De waan van de dag, dat is het waar de media op (moeten) drijven en waardoor oppervlakkigheid en vluchtigheid zulke uitstekende kansen krijgt. Maar van een ‘kwaliteitskrant’ als de NRC en in iets mindere mate de Volkskrant en Trouw zou je toch mogen verwachten dat in de kunstrubriek niet alleen kennis van zaken prevaleert, maar ook ruimte voor goede, diepgaande artikelen. In plaats van kort aangebonden advertentieteksten of een recensie van 200 woorden.

Maar ik weet het…het is de tijdgeest en alleen de mensen kunnen die ombuigen. Ik ken ze niet. U?