Waarbij zich direct de vraag voordoet wat dan wel onder IEDEREEN moet worden verstaan, want daarop blijft u feitelijk het antwoord schuldig. Het zou, vind ik, de programmamakers van Radio 4 maar ook van BBC 3 en Klara hebben gesierd indien zij dagelijks hadden gekozen voor een evenwichtig samengesteld programma dat voor IEDEREEN – op het gegeven tijdstip uiteraard – aantrekkelijk is om naar te luisteren. Ik kan mij de tijd nog heugen dat daarvan inderdaad sprake was, al moeten we inderdaad dan ver terug in de tijd.
Niet alleen in het sociale en maatschappelijke verkeer zijn de lontjes nogal kort geworden, maar ook in de muziekbeleving lijkt, afgaande op de wijze van programmeren, de spanningsboog bij de GEMIDDELDE luisteraar niet als al te hoog te worden verondersteld.
Alles komt neer op het gekozen format en daar kan geen enkel protest, geen enkele bedenking tegenop. Er spelen immers meerdere zaken tegelijkertijd: de reeds genoemde spanningsboog, de reclame, de nieuwsuitzendingen (waarom eigenlijk?), de daarmee noodzakelijk geachte aantrekkingskracht en het personeelsbeleid (ja, ook dat: de lat hoeft op grond van de basisingrediënten van het desbetreffende programma ook dienaangaande niet al te hoog worden gelegd). Wie nog zoekt naar een equivalent van een Ton Hartsuiker, een Ernst Vermeulen, een Han Reiziger, een … zal ontdekken dat die speurtocht vruchteloos afloopt. Een ontwikkeling overigens die we ook terugzien in de schrijvende pers, waarin het tijdperk van J.J. Reichenfeld, en nog verder terug, Matthijs Vermeulen en Willem Pijper, niet alleen in termen van tijd ver achter de horizon is verdwenen. Waar nog minstens maandelijks een paginagroot, diepgaand artikel over een muzikaal onderwerp viel te lezen. De eruditie straalde er werkelijk vanaf. Voorbije tijden, voorbije glans, bestemd voor ‘groepen die niet snel tevreden te stellen waren’, denk ik zo.
U zou, als uitvoerend musicus (naam bij de redactie bekend) beter moeten weten.
Groetend,
Aart van der Wal