CD-recensie
© Tjako Fennema, maart 2019
Noa - Letters to Bach 1 The Race - Invention No.1 Noa (Achinoam) Nini (sopraan), begeleid door elektrische gitaar, basgitaar en cello |
 |
Hoe lang is het geleden dat the Swingle Singers uit Frankrijk zich als een sensatie zich te buiten gingen aan een op vocalen gezongen ode aan de grote Bach (1962)? En dan het drietal populaire Fransen, de pianist/studio-eigenaar Jack Loussier (onlangs overleden ) met zijn trio, de fluitist Raymond Guiot en de pianist Claude Bolling. Ook Walter (later Wendy) Carlos op synthesizer (1968) met Switched on Bach zorgde voor een zekere revolutie. De lijst is nog veel langer tot medelanders als Chris Hinze en Thijs de Leer aan toe.
Ze zorgden voor miljoenen verkochte platen en voor velen een kennismaking met de muziek van J.S. Bach en dan te bedenken dat de gloriejaren van de drie Fransen zowat een halve eeuw achter ons liggen! Een gelukzalige enkeling in ons land bewaart ook nog op lp het Erbarme dich, in draaiorgelboek gestoken door wijlen Romke de Waard, overleden in 2003, oud rechter en onverwoestbare partijganger voor draaiorgel en beiaard. Ruwe bewerkingsstormen mogen woeden, maar al deze vertolkingen bewijzen dat de muziek van Bach onverwoestbaar is en zelfs op een blikken fluitje (Cambridge Buskers) huizenhoog onaangetast blijft.
Nagelnieuw is de in Israel geproduceerde cd van de zangeres/tekstdichter Noa (Achinoam) Nini. Deze heldere sopraan en vakvrouw laat zich in 'letters to Bach' sturen door niemand minder dan de succesvolle Quincy Jones (86 en producent, dirigent en arrangeur, ooit o.m. actief voor Michael Jackson). Hij (met biljartbalschedel) is er overigens aan de haren bijgesleept want het echte werk is gedaan door Gil Dor.
In elf songs zingt de weldadig fraserende Noa de bekende Bach stukken en de in het cd-boekje afgedrukte teksten (engels en 1 in het hebreeuws) zijn niet onverdienstelijk (de hele actualia-canon komt voorbij) , evenals haar lenige, aanstekelijke zang en voordracht. Het zet je echter niet rechtop in de stoel, ook niet na driemaal luisteren wat makkelijk kan gezien de korte speelduur van deze fraai uitgebrachte en uitstekend, ruimtelijk klinkende cd. Nee, dan toch maar de krakende lp van de Swingle Singers herbeluisterd en vervolgens nog even vastgesteld dat Loussier van grote klasse is maar dat Bolling en Guiot een hoog meligheidsgehalte oproepen. Daarmee gaan de gepopulariseerde Bachs toch maar weer naar het zolderarchief. En Noa? Die gaat even in de cd-wisselaar van de auto.