CD-recensie

© Siebe Riedstra, oktober 2014

Met deze uitgave van de Derde en de Vierde Symfonie voltooit het label CPO een fors project: een complete editie van de vijf symfonieën van Emil Nikolaus Joseph Freiherr von Reznicek. Ondanks het feit dat de opnamen al in 2010 gemaakt werden, verschijnt de derde uitgave pas nu, in 2014. De eerste cd in deze reeks, met de nummers twee en vijf, verscheen in 2005; deel twee met daarop de eerste symfonie kwam uit in 2008. Frank Beermann is de dirigent die de onderneming moedig op zich nam, met een interessante tocht langs drie orkesten: van Frankfurt aan de Oder, over het Zwitserse Bern naar Chemnitz, waar hij sinds 2007 GMD van de opera en chef-dirigent van de Robert-Schumann-Philharmonie is. Beermann is een nieuwsgierige muzikant, die zich energiek inzet voor vergeten of gloednieuw repertoire. Zijn herontdekking van de opera Vasco da Gama van Meyerbeer werd hier door collega Paul Korenhof (klik hier) enthousiast onthaald, en met de wereldpremière van Love and other Demons van Peter Eötvös trok hij internationaal de aandacht.

In mijn bespreking van het symfonische gedicht Schlemil ben ik diep ingegaan op het levensverhaal van de Freiherr (klik hier). Ook is hier al eerder aandacht besteed aan de beide eerste delen van deze integrale, collega Gerard Scheltens besprak de Eerste symfonie (klik hier), en Maarten 't Hart had weinig goeds te melden over de nummers Twee en Vijf (klik hier). Ik beperk me tot deze nieuwkomer met de nummers Drie en Vier en constateer met genoegen dat Frank Beermann kennelijk in staat is geweest om zijn Robert-Schumann-Philharmonie te inspireren - en te trainen - tot een uitstekende prestatie. De verzuchting van Maarten 't Hart dat een grote maestro met een eersteklas orkest hier wellicht meer mee zou kunnen wordt wat mij betreft waargemaakt. Want laten we eerlijk wezen, 'Tragische Symphonie', 'Ironische Symphonie', 'Im alten Stil', het lijkt op Louis Spohr van honderd jaar vroeger. Uit al die poses blijkt dat Emil Nikolaus Joseph Freiherr von Reznicek vooral zichzelf niet zag staan. Hij was dan wel een Freiherr en Richard Strauss slechts de zoon van een hoornist, als componist was Richard een held en Emil een slemiel. Dat doet pijn.

index