CD-recensie

 

© Siebe Riedstra, september 2014

 

Julian Prégardien - An die Geliebte

Beethoven: An die ferne Geliebte

Weber: Die vier Temperamente beim Verluste der Geliebten

Strauss: Mädchenblumen

Wolf: Mörike-Lieder

Beethoven: Resignation

Julian Prégardien (tenor), Christoph Schnackertz (piano)

Myrios Classics MYR012 60' (sacd)

Opname: juli & oktopber 2013,
Deutschlandfunk, Kammermusiksaal, Keulen

 

Julian Prégardien (1984) is de zoon van Christoph Prégardien (1956) en heeft het zingen dus niet van een vreemde. Het blijft niet bij zingen alleen, ook het stemvak (tenor) en een uitgesproken liefde voor de liedkunst heeft hij van zijn vader geërfd. Hier presenteert hij zijn eerste cd, een recital waarmee hij niet alleen bewijst dat hij mooi kan zingen, maar ook laat zien dat hij een diep inzicht heeft in de kunst van het samenstellen van een liederenrecital. Onder de noemer 'An die Geliebte' heeft hij een pracht van een recital samengesteld dat gaat over de liefde - en meer in het bijzonder de onbeantwoorde liefde.

Uiteraard moet zo'n recital openen met de allereerste doorgecomponeerde liederencyclus, An die ferne Geliebte, van Ludwig van Beethoven. Maar hoe ga je verder? Julian Prégardien heeft een gouden greep gedaan door een cyclus te kiezen uit het kolossale liederenoeuvre van Carl Maria von Weber, een operacomponist die stapels pianowerken en honderden liederen schreef die niemand kent. Die vier Temperamente beim Verluste der Geliebten zijn niet zo baanbrekend als die van Beethoven, ze sluiten wel perfect aan bij de romantische wereld van Der Freischütz. Opvallend is dat beide cycli in 1816 ontstonden, en toch zo verschillen in hun benadering van het onderwerp. Beethoven gaat bijna aan zijn verdriet ten onder, waar Weber met een ironische knipoog laat weten dat het allemaal wel meevalt.

De Mädchenblumen van Richard Strauss vormen eveneens een gesloten cyclus van vier liederen, die het eigendom zijn geworden van sopranen. Strauss schreef deze cyclus voor een bevriende tenor, in een andere ligging, en zo mogen we eindelijk kennismaken met de oorspronkelijke bedoeling van de componist. Een selectie van zes Mörike-Lieder van Hugo Wolf sluit daar perfect op aan, het laatste met de titel 'An die Geliebte', het motto van dit recital en in de toonsoort van het begin van Beethovens opus, Es groot. Prégardien sluit af met een enkel lied van Beethoven: Resignation, met als laatste woorden 'Lisch aus, mein Licht'.

Tot zover de theorie, nu de praktijk. Als je de zoon bent van een beroemde vader heb je een voorsprong zowel als een achterstand. Julian heeft het zingen met de paplepel ingegoten gekregen en tot zijn achttiende thuis de fijne kneepjes van het vak kunnen opzuigen. Daarna besloot hij dat het genoeg was, en verhuisde naar een andere leraar. Hij koos ook een ander onderdeel van het tenorenvak dan zijn vader, die zich profileerde als lied- en concertzanger: hij werd lid van het ensemble van de Frankfurter Oper. Zo voegt hij een theatrale dimensie toe aan zijn van-vader-op-zoon geleerde ambachtelijke zangkunst.

Het resultaat is ronduit overweldigend. Dit is een cd-debuut waarover nog heel lang nagepraat zal worden. Het is tevens een cd-debuut dat de vloer aanveegt met het zo-vader-zo-zoon cliché. Natuurlijk heeft Julian onmetelijk veel van zijn vader opgestoken, maar hij heeft de verworven kennis omgevormd en naar zijn eigen stembanden gezet. De meest opvallende eigenschap van zijn zingen is de moed waarmee hij dynamische uitersten weet te beheersen. Een tenor die onderscheid weet te maken tussen piano en pianissimo en nog een heleboel gradaties daartussen is zeldzaam. Voeg daaraan toe een onberispelijke verstaanbaarheid, een technische beheersing waar je u tegen zegt, en - ook niet onbelangrijk - een stem om van te houden. Onnodig om te zeggen dat de opname zich hier volmaakt bij aansluit. Sensationeel.


index

Home  -  Actueel  -  Audio  -  Muziek  -  Video  -  Boeken  -  Links