CD-recensie
© Siebe Riedstra, maart 2019
Le Pari des Bretelles Perrine: Suite Musette Félicien Brut (accordeon), Quatuor Hermès, Éduard Macarez (contrabas) |
Deze cd gaat over de accordeon, de 'piano met schouderriemen' (bretelles), die de afgelopen decennia een plaatsje in de wereld van de 'ernstige muziek' heeft veroverd. Het lijkt alsof de 'traan van Maxima' daarin een katalyserende rol heeft gespeeld, maar dat is de halve werkelijkheid. Aan de ene kant keken we naar een koningin die ontroerd werd door de klanken van een accordeon, aan de andere kant zagen we hoe een instrument dat van oudsher geassocieerd werd met de lagere maatschappelijke klasse (net als zijn kerkse tegenhanger, de psalmpomp) een Koninklijk Huwelijk mocht opluisteren.
De onzinnige zwart-wit discussie over klassieke versus popmuziek werd daarmee weer eens perfect geïllustreerd. In beide disciplines is drek geproduceerd, en het is hoog tijd voor een uitgave als deze om te bewijzen dat er schitterende muziek gemaakt kan worden die zich laat inspireren door een instrument dat te lang alleen maar goed genoeg was voor de kroeg. Hier levert de Franse accordonist Félicien Brut het overtuigende bewijs. Hij doet dat op persoonlijke titel door zijn verbluffend virtuoze spel, en wordt daarbij overtuigend geholpen door de schitterende arrangementen van Florent Olivier, die tevens voor de opname tekent.
Die arrangementen lijken doodsimpel, een accordeon, een strijkkwartet en een contrabas - meer is niet nodig. Een beproefde formule. Maar probeer maar eens om een orkestpartituur als Gershwins American in Paris overtuigend in te krimpen tot deze bezetting. Het is Olivier glansrijk gelukt, net als een schitterende opnamekwaliteit. Eervolle vermelding verdienen ook het Quatuor Hermès en bassist Édouard Macarez. Grappig eigenlijk hoe de tweekwartsmaat van de polka, musette en tango hele volksstammen op de been kan krijgen met behulp van dat instrument des Bretelles.