CD-recensie

© Siebe Riedstra, april 2019

De openingsklanken van deze cd trekken op een speciale manier de aandacht. Niet door de compositie of het musiceren, maar door de bijzondere klank van de piano. Met name de sonoriteit van het lage register valt op door zijn bijna orgelachtige noblesse. Ik las de toelichting pas nadat ik de cd beluisterde, en de verklaring is simpel:

Bij deze opname speelt Isil Bengi op de rechtsnarige concertvleugel "CM// Concert Grand 250" gebouwd door Chris Maene. Deze vleugel is de eerste piano waarbij in de 21 ste eeuw terug [=opnieuw, s.r.] gebruik wordt gemaakt van het principe van het recht naast elkaar plaatsen van de snaren. De vleugel combineert een heldere klank, een transparante bas en een rijk gekleurd register met de vaart, de stabiliteit en de kracht van

het actueel pianospel. Inspiratie voor zijn concertvleugel vond Chris Maene bij de "rechtsnarige" piano's van rond 1860, de piano's gemaakt door Bechstein, Blüthner, Pleyel of Erard.

De cd kwam tot stand onder auspiciën van de S.W.U.K. Vlaanderen. Merkwaardig genoeg wordt de afkorting in het boekje niet uitgelegd. Ze staat voor 'Sociale Werken van de Uitvoerende Kunstenaar' - een weids begrip. Nog maar een citaat:

De doelstelling van de vzw S.W.U.K. Vlaanderen komt neer op het ondersteunen bij de start van de carrière van jong, veelbelovend Vlaams muzikaal talent. Een van de middelen daartoe is de creatie van de titel 'Laureaat SWUK Vlaanderen'. Via een systeem van scouting selecteert de raad van bestuur jaarlijks een jong, uitzonderlijk muzikaal talent en geeft haar/hem de kans een (meestal) eerste cd te realiseren.

In 2011 viel de prijs toe aan Anneleen Lenaerts, inmiddels soloharpiste van de Wiener Philharmoniker. In 2019 was cellist Paul Heyman de gelukkige, en hier presenteert hij zijn eerste cd, onder de titel 'Belgian Romantic Works for Cello and Piano'. Op het klinkend resultaat valt niets aan te merken, maar geen van de werken werd oorspronkelijk geschreven voor de cello, maar voor de viool en de stem (Heeft het roosje milde geuren). En eigenlijk ook niet in België, maar in Wallonië (met uitzondering van Peter Benoit, en zelfs hij heeft een Franse naam). Zouden er in heel Vlaanderen geen mooie romantische cellosonates geschreven zijn?

Paul Heyman en de Turks/Belgische pianiste Isil Bengi kozen ervoor om beroemde namen uit België aan elkaar te verbinden door de vioolvirtuoos Eugène Ysaÿe centraal te stellen in dit recital. Op de bruiloft van Ysaÿe klonk de Vioolsonate van Franck voor het eerst, en het is een meesterwerk dat ook in de celloversie fier overeind blijft, zeker wanneer ze zo gespeeld wordt. De andere vioolsonate is van de jonggestorven Guillaume Lekeu (1870-1894), en werd eveneens opgedragen aan Ysaÿe, en ook die maakt op de cello diepe indruk.

Paul Heyman is een cellist met een persoonlijk geluid, dat gekenmerkt wordt door een zingende lyriek, die extra benadrukt wordt door zijn vrije gebruik van het portamento - het subtiel glijden tussen naburige tonen. Tachtig jaar geleden doodnormaal, maar in de moderne praktijk lange tijd not done. Kennelijk mag het weer, net als transcripties. De opname werd gemaakt door Korneel Bernolet, die in 2013 de SWUK prijs in ontvangst mocht nemen voor zijn klavecimbelspel, maar zich inmiddels meermalen als een uitstekende producer heeft bewezen. In het atelier van Chris Maene zorgde dit trio voor een cd waar ze trots op mogen zijn. En hoewel de prijs naar Paul Heyman ging, verdient Isil Bengi dankzij de CM// Concert Grand 250 een eervolle vermelding.

index