CD-recensie
© Siebe Riedstra, april 2017
Ladder of Escape 7 - Jonathan Impett, trompet Scelsi: Four Pieces Berio: Sequenza X, voor trompet en resonerende piano Finnissy: Delal, voor trompet en slagwerk Wolpe: Solo piece Harvey : Ricercare una melodia, voor trompet en tape delay system Impett: Mirror Rite, voor metatrompet, computers en elektronica Jonathan Impett (trompet), Martin Allen (slagwerk) Attacca Babel 9476 • 65' • Opname: 1993, Studio van Schuppen, Veenendaal |  |
Sieuwert Verster, oprichter en eenmansbaas van het label Attacca ging eind jaren tachtig in de aanval tegen de gemakzucht van het virtuozendom. Altijd weer hetzelfde repertoire, steeds een beetje sneller en een beetje gladder - dat moest anders. Via een nieuwe serie met de titel Ladder of Escape bood hij bevriende musici de gelegenheid om te laten horen hoe. Nieuwe stukken en nieuwe technieken vieren hoogtij in een reeks waarvan in deze zevende aflevering de twee werelden van Verster samenkomen. Het merendeel van de lezers zal Sieuwert kennen als de onvermoeibare motor achter het Orkest van de Achttiende Eeuw. Vanuit die functie kreeg hij te maken met trompettist Jonathan Impett, een man die geïnteresseerd is in alle facetten van het trompetspel, van barok tot avant-garde.
Voor de jonge Jonathan was de trompet in de allereerste plaats het instrument van de jazz. Al snel kwam hij er achter dat het niet de jazz was, maar de ongekende mogelijkheden van de trompet in al zijn verschijningsvormen waarmee hij zich wilde bezighouden. Naast een intensieve studie van de baroktrompet onderzocht hij de ontwikkelingen van nieuwe speeltechnieken op de moderne trompet. Als vanzelf kwamen daar de digitale ontdekkingen bij die door middel van sensoren en computers de klankmogelijkheden van muziekinstrumenten kunnen vermenigvuldigen tot complete orkesten. Componeren was het volgende station, waarin hij alle ervaringen samenbrengt, inclusief de oude liefde voor de jazz. In het meest uitgebreide werk op deze cd, Mirror Rite, spelen de klanken waarmee Miles Davis de wereld verrijkte dan ook een woordje mee. In iets minder dan een half uur neemt Impett ons met zijn metatrumpet mee op een fascinerende reis door het land van de nieuwe elektronische technieken.
Terwijl ik dit schrijf is deze cd al niet zo jong meer, en wat opvalt zijn de jaartallen achter de composities. Als vanzelfsprekend overheersen de jaren zestig tot tachtig, met voor de hand liggende namen als Luciano Berio, Michael Finnissy en Jonathan Harvey. De Tiende Sequenza van Luciano Berio, waarin de pianopedalen bediend worden door Marius van Paassen mocht uiteraard niet ontbreken. Maar wat een wonderlijke verrassing om de vier stukken die die andere Italiaan in 1960 componeerde hier steeds als ankerpunten van schoonheid te horen voorbijkomen. Ik heb het dan over Giacinto Scelsi, de ongrijpbare klankvinder die uren doorbracht met het luisteren naar één toon van zijn ontstemde piano en vervolgens aan het werk ging. Impett opent en sluit ermee, en plaatst ze op markante momenten in zijn recital.
Dit is geen achtergrondmuziek, het is bepaald geen cd voor liefhebbers van harmonie en fanfare, en het is ook geen cd voor wie graag luistert naar de muziek van het Orkest van de Achttiende Eeuw. Het is wel een cd voor nieuwsgierige oren, die al die andere genres via de Ladder of Escape even willen ontvluchten. Op die brandtrap komen ze dankzij Jonathan Impett een genie tegen: Giacinto Scelsi.