CD-recensie
© Siebe Riedstra, januari 2015
(H.) Huber: Suite voor cello en piano in d, op. 89 - Cellosonate in Bes, op. 130 - Twee Romances voor cello en piano, op. 30 - Cellosonate in D, op. 33 Thomas Demenga (cello), Jan Schultsz (piano) BMN Audiophil 20143 • 74' • (cd + blu-Ray audio cd) Opname: oktober 2013, Hans Huber-Saal, Bazel |  |
De muziekwereld kent diverse componerende Hubers, maar deze uitgave gaat over de Zwitser Hans Huber, geboren in 1852. Net als Julius Röntgen in Amsterdam is hij voor het muziekleven van de stad Bazel van grote betekenis geweest. Afgezien van de Hans Huber-Saal, waar deze opname tot stand kwam, is daar in Zwitserland weinig van te merken. De ironie wil dat de belangrijkste scheppingen van Huber zijn vastgelegd op het Zweedse label Sterling, waarop zijn symfonieën klinken door de Stuttgarter Philharmoniker onder Jörg-Peter Weigle. Huber en Röntgen waren niet alleen tijdgenoten, ze gebruikten ook hetzelfde muzikale jargon - romantisch en behoudend, met een voorliefde voor het melodische primaat.
De Zwitserse cellist Thomas Demenga, in 1954 in Bern geboren, kennen we vooral van het label ECM, waar hij zich veelal heeft laten horen in eigentijds repertoire. Dat zijn horizon veel breder is bewijst hij met deze volbloed romantische cellowerken. Twee cellosonates uit respectievelijk 1878 en 1909. Dat Huber er lustig op los componeerde wordt aangetoond door de opusnummers 33 en 130 - bijna honderd items in ruim dertig jaar. Net als Röntgen maakt Huber geen geheim van zijn bewondering voor Johannes Brahms.
Thomas Demenga wordt begeleid door de Nederlander Jan Schultsz, die in de Duitssprekende gebieden actief is als dirigent en pianist, maar die we thuis niet zo vaak tegenkomen. Beide mannen leveren een voortreffelijke prestatie in deze bepaald veeleisende partituren. Het Zwitserse label BMN van 'Tonmeister' Laurentius Bonitz kiest voor een wel heel aparte aanpak. In de verpakking vinden we twee cd's van dezelfde opname, eentje in de normale resolutie van 44.100 Hz, plus een blu-ray schijfje met de dubbele resolutie. Wie in het bezit is van de benodigde apparatuur kan zijn hart ophalen. Ik kan alleen meepraten over de conventionele cd, en die had naar mijn gevoel beter gekund. Over de kwaliteit van de opname op zich niets dan lof, maar de plaatsing van de beide instrumenten in het klankbeeld zal niet naar ieders wens zijn. Vooral bij beluistering over een hoofdtelefoon dringt het beeld zich op dat de cello veel meer vooraan in het klankbeeld staat dan de piano, waarbij de cello dan ook nog heel duidelijk links van het midden is gepositioneerd. Uiteraard valt een en ander bij 'huiskamergebruik' veel minder op. Mooie muziek die nieuwsgierig maakt naar de symfonische scheppingen van deze in 1921 overleden toondichter.