CD-recensie

© Siebe Riedstra, december 2014

John Mauceri (New York, 1945) is een dirigent met een grote hartstocht voor theater en film. Hij was aan diverse operahuizen verbonden, maar zijn belangrijkste wapenfeit is de oprichting van het Hollywood Bowl Orchestra in 1991. Met dat orkest maakte hij een aantal interesssante opnamen voor het label Philips, waarbij de nadruk op musical en filmmuziek lag. Hier presenteert hij een concert met filmmuziek voor films van Alfred Hitchcock, dat hij dirigeerde in de schitterende nieuwe concertzaal van de Deense Publieke Omroep. Dat het live-opnamen betreft hoor je alleen via de koptelefoon en aan het applaus na het voorlaatste item, de Storm Clouds Cantata. Dirigenten van filmmuziek hebben de neiging om met hun eigen versies rond te reizen, omdat standaardpartituren alleen bij uitzondering zijn uitgegeven. Dus staat bij een aantal tracks op deze cd aangegeven dat het hier om wereldpremières gaat. In de praktijk valt dat nogal mee, wie deze films of andere opnamen kent hoort weinig nieuws.

Het mooie aan deze uitgave is dat hier niet alleen Bernard Herrmann aan bod komt, die tussen 1955 en 1966 Hitchcocks vaste muziekleverancier was. Uit de jaren daarvoor komen de namen van Franz Waxman en Dmitri Tiomkin naar voren, componisten die naar Hollywood uitweken op de vlucht voor de nazi's. In zijn Britse jaren werkte Hitch samen met de uit Australië naar Londen verhuisde Artur Benjamin. Nadat Hitchcock de banden met Herrmann nogal bruut verbrak huurde hij jongere componisten als Danny Elfman in. Zo gokte hij - en de studiobazen - op een jonger publiek. Mauceri heeft uit de overvloed aan partituren een veelkleurige selectie gemaakt, representatief voor de betrokken componisten.

Het Deense orkest lijkt een merkwaardige keuze voor zo'n programma, maar het laat zich van zijn beste kant zien. Veel orkesten zullen de partituur voor Rear Window van Waxman liever vermijden vanwege het jazzy karakter van de muziek - de Denen hebben er geen moeite mee. Dirigent Mauceri had altijd al de neiging naar een wat zware benadering - ponderous - en dat wreekt zich in een partituur als Psycho. Deze zwart-wit film die naar Herrmanns uitdrukkelijke wens voor strijkorkest werd gezet klinkt hier een beetje log. Daarom heb ik een diametraal andere benadering uit mijn verzameling ernaast gelegd: een opname die Esa-Pekka Salonen in Los Angeles maakte voor Sony met partituren van Herrmann en niemand anders. Salonen is de tegenpool van Mauceri, maar zijn opname ontbeert warmte in de strijkersklank en ruimte in de opname. Een digitaal product van zijn tijd, perfect gespeeld door een prachtorkest. Een interessant weetje is dat er geen overlap was tussen musici in de L.A.Philharmonic en de buren van het Hollywood Bowl Orkest.

De filmmuziek van Arthur Benjamin van het label Chandos heb ik hier al eens besproken, inclusief de achtergond van de beroemde Storm Clouds Cantata uit de film The Man Who Knew Too Much. Op die uitgave klonk Benjamins eigen versie, Herrmann maakte voor de remake van de film gebruik van Benjamins origineel. Dat is de versie die hier te horen is. Helaas is sopraan Klaudia Kidon niet helemaal tegen haar partij opgewassen, maar dat was de dame in de film ook niet, evenmin als de sopraan op Chandos. Waar Mauceri recht in de roos schiet is met de suite uit Rebecca, door hem zelf samengesteld en met passsie verdedigd. Waxman is een schromelijk onderschat genie, en dit is muziek die een plaats verdient op de lessenaars van alle symfonieorkesten. Toccata Classics is een jong label dat zich met durf stort op nieuw repertoire, en presenteert zich in de stijl van nu. De uitstekende toelichting - 21 pagina's in het Engels - kunt u op onderstaande website lezen. Een prikkelende aanwinst.

index