CD-recensie
© Siebe Riedstra, mei 2017
|
Shani Diluka is een ondernemende pianiste die voortdurend op zoek is naar nieuwe invalshoeken op bestaande luistergewoontes. Een rode draad en een gimmick zijn de ingrediënten die ze daarbij nodig heeft. Eerder hoorde ik een cd met de vreemde titel Road 66, pianomuziek van Amerikaanse componisten. Op Bravanl zag ik haar in de weer met het Belcea Quartet en raakte geboeid door haar communicatieve kwaliteiten. Hier roept ze de hulp in van twee kunstfluiters, en eerlijk gezegd weet ik niet wat meer indruk maakt - de muziek of het fluiten. De muziek is bekende kost voor iedere liefhebber die al een tijdje meeloopt, en niemand zit te wachten op nog een vioolrecital van evergreens. Maar wanneer die twee kunstfluiters op uitgekiende momenten hun subtiele bijdrage leveren wordt je toch even stil. De ultieme test is natuurlijk de Louange uit het Quatour pour la fin du Temps van Messiaen, de ornitoloog par excellence. De intonatie van Laurenceau is niet vlekkeloos en eerlijk gezegd hebben de vogelgeluiden in deze hartbrekende muziek niets te zoeken. In Stalag VIII-A zullen in de ijskoude winter van 1941 zeker geen vogeltjes gekwinkeleerd hebben. Je kunt het natuurlijk ook bekijken door de bril van Shani Diluka. In haar koortsachtige drift om jonge mensen te interesseren voor klassieke muziek lijkt alles geoorloofd. Maar heeft iemand zich ooit afgevraagd of pubers van nu zitten te wachten op vogelgeluidjes uit de volière van Saint-Saëns? Hoe je het ook keert of wendt, het zijn de vijftigplussers die van deze cd zullen gaan genieten, en er wordt hoe dan ook schitterend gefloten. index |
|