CD-recensie

© Siebe Riedstra, augustus 2020

De Amerikaanse pianist (zoon van Chinese immigranten) Conrad Tao (1994) debuteerde op zijn dertiende met het Derde Pianoconcert van Sergej Prokofjev. Dan ben je geen wonderkind maar een volgroeid pianovirtuoos. Daarmee is echter nog lang niet alles over Tao gezegd, want hij speelt ook uitstekend viool, en heeft bovendien als componist zijn sporen verdiend. Zo was hij composer-in-residence bij het Dallas Symphony Orchestra en beleefde zijn orkestwerk Everything must go in september 2018 zijn première bij het New York Philharmonic onder Jaap van Zweden. Als pianist is hij omarmd door het label Warner, dat hem kennelijk alle ruimte gunt. In 2013 verscheen daar de cd Voyages, waarop hij Gaspard de la Nuit van Ravel combineert met eigen Iridiscence (voor piano en iPad, zie YouTube); op Pictures uit 2016 gaat Moesorgski de dialoog aan met Elliott Carter en David Lang.

Zijn nieuwste cd gaf hij de titel American Rage - een titel die niet alleen staat voor 'rage' in de betekenis van woede, maar ook voor verzet. Verzet van stakende mijnwerkers, door Frederic Rzewski (1938) verklankt in zijn Which Side are you on? en de Winnsboro Cotton Mill Blues, twee van de vier North American Ballads uit de jaren 1978/9. En dat onderhuids aanwezig is in de hoekige Piano Sonata uit 1941 van Aaron Copland, die jarenlang door de FBI geschaduwd werd. De woede van Julia Wolfe (1958) die het in haar Compassion uitschreeuwt bij het armageddon van 9/11.

Deze cd werd door de New York Times gerekend tot de beste 25 albums van 2019, en terecht. Conrad Tao is niet alleen een fenomenaal pianist, hij heeft ook iets te vertellen, zowel in zijn programma als in de gepassioneerde toelichting. Indrukwekkend.

index