CD-recensie

 

© Siebe Riedstra, februari 2013

 

 

Britten: Simple Symphony op. 4 - Les Illuminations op.18 - Variations on a theme of Frank Bridgeop. 10

Franziska Hirzel (sopraan), Kamerorkest van Kiev o.l.v. Roman Kofman

MDG 601 1275 • 68' •

Opname: november 2003, Bonn

 

 


Deze cd werd door het kwaliteitslabel MDG uitgebracht in co-pruduktie met het Beethoven Orchester Bonn. Op zijn zachtst gezegd ongebruikelijk, maar verklaarbaar vanuit het feit dat dirigent Ronald Kofman niet alleen chef is van het Kamerorkest van Kiev, maar ook in Bonn (we schrijven 2004). Het is een uitstekend idee om de drie klassiekers die Britten als jonge man voor strijkorkest schreef op één schijfje te zetten. Het benadrukt nog eens Brittens geniale omgang met dit medium. Britten was het laatste grote componerende wonderkind en schreef op zijn 21ste de Simple Symphony (niet te vertalen met simpel!) waarbij hij zich baseerde op thema’s die hij tussen zijn negende en zijn twaalfde jaar had gecomponeerd. Op zijn 24ste liet hij dit werk volgen door een variatiewerk op thema’s van zijn leraar Frank Bridge die de jongen al op zijn elfde onder zijn hoede had. Het is een geniaal werkstuk dat in het rijtje meesterwerken voor strijkorkest van Tsjaikovski, Dvorák, Strauss en Strawinsky thuishoort. Hij was 26 toen hij dit werk liet volgen door Les Illuminations, een cyclus op teksten van Rimbaud en gemaakt voor zijn vriend Peter Pears, de tenor die in die tijd meer bekendheid genoot dan de componist. Het werk is in de loop der jaren echter meer en meer het eigendom van sopranen geworden. Franziska Hirzel is een Zwitserse sopraan met dat lichte en heldere geluid dat tegenwoordig in de mode is. Ze vergooit zich niet aan interpretatieve onzin zoals Carole Farley, maar haalt anderszins ook lang niet het niveau van de tweede opname van Felicity Lott, heruitgebracht op Naxos. Het orkest is voorbeeldig getraind door Kofman, die ooit zelf als concertmeester is begonnen. Maar zoals Britten zelf de schoonheid van de Bridge variaties tevoorschijn weet te halen uit het Engels Kamerorkest op Decca blijft ongeëvenaard. Het zal u mischien verbazen, maar ook Herbert von Karajan maakte van dit werk een legendarische registratie met een groot bezet strijkerscorps uit het Philharmonia Orchestra voor Walter Legge (EMI). In de combinatie van juist deze werken heeft deze cd alleen concurrentie van een Amerikaanse uitgave met Elisabeth Söderström in haar nadagen. Daarvan wint hij met gemak. De opnametechniek is bij de heren Dabringhaus en Grimm zoals altijd boven alle lof verheven.


index

Home  -  Actueel  -  Audio  -  Muziek  -  Video  -  Boeken  -  Links