Ives: The Side-Show - Two Little Flowers - Down East - The Circus Band - berceuse - All the River - The Children's Hour.

Bernstein: Piccola serenata - Greeting - So Pretty.

Moore: In the Dark Pine-wood - The Ivy-Wife - The Cloak, the Boat and the Shoes - I Am in Need of Music - To the Virgins to make much of time - This Heart that Flutters - Darkling, I listen - Bright Cap and Streamers.

Griffes: The Half-Ring Moon - Pierrot - Evening Song.

Beach: Three Songs by Robert Browning, op. 44.

Deborah Voigt (sopraan), Brian Zeger (piano).

EMI Classics 5579642

---

Overtuigend pleidooi voor het Amerikaanse lied

Kirsten Flagstad heeft een groot aantal Scandinavische liederen opgenomen, maar daarmee houdt de parallel ook op. Ook Deborah Voigt zingt hier liederen uit haar vaderland, maar de sfeer is zo totaal anders, dat we een totaal andere wereld betreden, een wereld waarin 'het lied' en 'de song' niet alleen naast elkaar liggen, maar zelfs in elkaar overlopen. Een wereld ook waarin de grens tussen 'klassiek' en 'populair' veel vager is dan bij ons, en waar ook de serieuze liedkunst regelmatig een knipoog en zelfs een zekere mate van frivoliteit biedt, waarvoor menige Europese liedliefhebber lang zijn neus ophaalde.

Gelukkig hebben de pleidooien van grootheden als Thomas Hampson en Susan Graham reeds jaren geleden onze oren geopend voor de talloze juweeltjes uit het Amerikaanse liedrepertoire, maar ook dat bereidde me niet voor op de verrassing die mij hier te wachten stond. Van Birgit Nilsson, Leonie Rysanek en zelfs Jane Eaglen zou je in een vergelijkbaar repertoire vertolkingen verwachten waarin een veel te grote stem breekbare muziek in barsten zong, maar de Amerikaanse afkomst van Deborah Voigt verraadt zich niet.

Speelsheid en tekstgevoel gaan hand in hand met luchtigheid, meisjesachtigheid en tegelijk ook gevoel voor drama, zonder dat de muziek onder haar 'Wagner-sopraan' te lijden heeft. Sterker nog: als luisteraar ben je je nauwelijks bewust dat hier een echte dramatische sopraan aan het werk is, maar tegelijk ben je je wel voortdurend bewust van de enorme vocale reserves onder haar vertolkingen. Ik heb genoten van de subtiliteit waarmee zij Ives en Bernstein over het voetlicht brengt, haar vertolking van de Three Songs by Robert Browning van Amy Beach is een hoogtepunt dat terecht de cd besluit, maar de liederen waarnaar ik het meeste zal teruggrijpen, zijn waarschijnlijk toch de acht titels van Ben Moore, hier nog altijd ondergewaardeerd, maar zonder twijfel een van de grootste Amerikaanse liedcomponisten, met een emotioneel palet dat meer dan eens aan Schubert of Schumann doet denken.

Uitstekend begeleid door Brian Zeger zingt Deborah Voigt al deze liederen met een ontwapenend naturel en een groot scala aan kleuren. En dan is er nog iets anders, waaraan menige Schubert-vertolker een voorbeeld kan nemen: letterlijk ieder woord is verstaanbaar!