CD-recensie

 

© Paul Korenhof, oktober 2024

Contemplation

Thomas: Hamlet 'J'ai pu frapper le misérable ... Être ou ne pas être
Gounod: Faust 'O, Sainte médaille ... Avant de quitter ces lieux' - Roméo et Juliette 'Mab, la reine des mensonges'
Korngold: Die tote Stadt 'Mein Sehnen, mein Wähnen'
Mahler: Lieder eines fahrenden Gesellen - Rückert Lieder 'Ich bin der Welt abhanden gekommen'
Britten: Billy Budd 'Look through the port'
Duparc: Chanson triste
Mozart: Le nozze di Figaro 'Hai gia vinta la causa' - Don Giovanni 'Deh vieni alla finestra' - Die Zauberflöte 'Papagena, Papagena ... Weibchen! Täubchen! … Pa-pa-ge-na! Pa-pa-ge-no!'
Messager:
Monsieur Beaucaire 'Au jardin ou les fleurs sont écloses'
Rodgers: Carousel Soliloquy

Huw Montague Rendall (bariton)
Elisabeth Boudreault (sopraan)
Opéra Orchestre Normandie Rouen
Dirigent: Ben Glassberg
Erato 5021732363787
Opname: Rouen, 20-24 nov. 2023

 

De tenenkrommende momenten bij het in januari door Duitse critici zonder enige zelfkritiek georganiseerde Oper! Award Festival in het Amsterdamse Muziektheater, werden gelukkig gecompenseerd door enkele opmerkelijke muzikale momenten. Onbetwist hoogtepunt werd daarbij de kennismaking met de jonge Britse bariton Huw Montague Rendall met een aria uit Hamlet van Ambroise Thomas. Met diezelfde aria opent hij zijn eerste recital-cd en de indruk blijft dezelfde: een slanke, flexibele bariton, een grote muzikaliteit, een uitmuntende frasering, stilistisch en in uitspraak perfect Frans, maar vooral: een vertolking met een nuanceringskunst die Shakespeare's tragische Deense prins bijna voelbaar voor ons neerzet.

Verraste het mij toen, het verbaast mij niet meer sinds ik weet wie zijn ouders zijn: de mezzosopraan Diana Montague, een zangeres met een enorme charme die ik mij herinner als de beste Nicklausse (Les Contes d'Hoffmann) die ik ooit gehoord heb, en de tenor David Rendall, Mozart-vertolker bij uitstek maar eveneens goed thuis in Rossini en in lyrische partijen van Verdi en Richard Strauss. Als je opgroeit als kind van zulke ouders, en je hebt zelf ook nog een goede stem plus het nodige talent, kan het bijna niet anders of er ligt een mooie carrière in het verschiet.

Dat neemt niet weg dat deze eerste cd met de veelzeggende titel Contemplation een nog grotere verrassing was dan ik verwachtte. Uit de inleiding van de jonge bariton blijkt dat het een combinatie is van aria's en liederen die hem niet alleen goed liggen, maar vooral van muziek en teksten die hem iets te zeggen hebben. Ook dat levert verrassingen op. Het gebeurt niet iedere dag dat we een aria uit een operette van Messager, een monoloog uit Carousel van Rogers & Hammerstein en een scène van Papageno aantreffen tussen liederen van Maher (waaronder de vier Lieder eines fahrenden Gesellen), een aria van Korngold en een lied van Duparc. Het is gedurfd, maar het werkt, zelfs de afsluiting met een opeenvolging van een heerlijk extraverte 'soliloquy' uit Carousel met Mahler's 'Ich bin der Welt abhanden gekommen'.

Alles signaleren wat hier aan opmerkelijks geboden wordt, is ondoenlijk. Alleen al de nuances die Montague met mezza voce, kleuren en dynamische schakeringen aanbrengt in het tweede deel van de aria uit Faust, maken deze cd de moeite waard, terwijl de aria uit Monsieur Beaucaire van Messager doet verlangen naar veel meer van dat genre. Ieder moment op deze cd smaakt trouwens naar meer, zeker ook de natuurlijke zang en de trefzekere frasering van fragmenten uit Le nozze di Figaro en Don Giovanni. Of het nu gaat om Hamlet, Mozart of Mahler, het lijkt deze jonge bariton allemaal op het lijf geschreven - een groter compliment voor zijn muzikaliteit en vertolkingskunst lijkt niet mogelijk..

Een bijzonder leuk idee was bovendien om na drie kwartier baritonzang de complete laatste scène van Papageno op te nemen, inclusief de scène van de drie knapen (solisten van het Trinity Boys Choir) en het duetje met Papagena, hier gezongen door de jonge Canadese sopraan Elisabeth Boudreault van wie ik ook wel iets meer zou willen horen. Hooguit is het jammer dat haar stem in de balans een fractie achter die van haar partner ligt, terwijl een andere opmerking is dat soms, vooral in de aria's uit Hamlet en Faust aan het begin van de cd, de opname een beetje directer had mogen klinken.

Dat laatste had ik echter meteen vergeten toen Montague na deze fragmenten overschakelde op het lied van Fritz uit Die tote Stadt en de Lieder eines fahrenden Gesellen. Dat bleek een gouden combinatie en de perfecte overgang naar wat voor mij het hoogtepunt van de cd werd: de monoloog uit de laatste akte van Billy Budd. Doen de aria's van Thomas en Mozart al naar meer verlangen, dan geldt dat helemaal voor de intieme sfeer en de schitterende emotionele beheersing waarmee Britten's muziek hier vertolkt wordt. Een schot in de roos - maar dat geldt voor de hele cd!


index

Home  -  Actueel  -  Audio  -  Muziek  -  Video  -  Boeken  -  Links