CD-recensie
© Paul Korenhof, september 2024 |
Een in 2022 door Warner uitgebracht recital van Pene Pati heb ik gemist en dat blijkt heel erg jammer. De jonge, toen nog totaal onbekende Samoaan presenteerde zich daarop als een schitterende tenore lirico-leggiero met onmiskenbare spinto-mogelijkheden, een uitmuntende techniek, duidelijk gevoel voor tekst en frasering en vooral een grote muzikaliteit. Begeleid door het Orchestre National Bordeaux Aquitaine onder leiding van Emmanuel Villaume zong hij daarop een bijzonder interessant repertoire met aria's uit Rigoletto, La Battaglia di Legnano, Roméo et Juliette, Guillaume Tell, Moïse et Pharaon, L'elisir d'amore, Roberto Devereux, Les Huguenots, L'Étoile du Nord en Manon, maar ook zelden gehoorde fragmenten uit Polyeucte van Gounod en Jocelyn van Godard. Wederom begeleid door Villaume en het orkest uit Bordeaux horen we hem nu in een tweede recital dat minstens zo interessant is van samenstelling. Dat begint al met het tweede en derde fragment: de originele versie van 'Salut! demeure' uit Faust met een vervolg dat Gounod geschrapt heeft bij de omwerking tot lyrisch drama zonder gesproken dialogen. Zijn groeiende populariteit blijkt trouwens uit het feit dat hij zich hier kon laten assisteren door zijn vrouw, de Egyptische sopraan Amina Edris. Met haar zingt hij hier duetten uit L'amico Fritz en uit de zelden gehoord Frédégonde van Ernest Guiraud plus een terzet uit La Juive. De derde stem in dat terzet (prins Léopold) is de tenor van zijn broer Amitai Pati die eveneens te horen is als Malcolm in een scène uit Macbeth, en dat brengt mij dan bij mijn enige aanmerking op deze uitgave. Die scène uit Macbeth volgt in Verdi's opera meteen op de aria van Macduff die eveneens op deze cd staat. Beide fragmenten werden echter niet achter elkaar geplaatst, zoals dat wel gebeurde met de twee delen uit Faust. Integendeel: de scène met Malcolm en het koor van Schotse vluchtelingen vinden we als track 6 terwijl de aria van Malcolm pas veel later als track 16 te horen is. Afgezien van dat schoonheidsfoutje is dit echter een cd om te koesteren. Of het nu gaat om de intieme lyriek van Faust, Fritz en Fernand (La Favorite), de wanhoop van Des Grieux (Manon), Macduff of Edgardo (Lucia di Lammermoor), de psychologische diepgang van Werther of Éléazar (La Juive), Pati maakt het allemaal waar met een tegenwoordig helaas zeldzame combinatie van tekstbegrip en stijlgevoel. Wel zou hij misschien nog kunnen werken aan zijn Frans, dat weliswaar op het eerste gehoor voortreffelijk lijkt, maar dat mank gaat op het punt van de nasalen. Bij de realisering daarvan klinkt hij toch meer 'Italiaans' dan idiomatisch Frans. Amitai Pati lijkt in muzikaliteit weinig voor zijn broer onder te doen, maar is als als zanger, technisch en qua stem, hoorbaar diens mindere. Amina Edris komt dichter bij het niveau van haar echtgenoot en aan haar aanwezigheid danken we niet alleen een heerlijk romantische versie van het befaamde kersenduet, maar ook zeldzame fragmenten uit La Juive en Frédégonde. De grootste lof verdient echter de opening van de cd met het overbekende, door menige tenor kapot gebrulde 'Nessun dorma'. Niet alleen is dit in feite een lyrische aria, het is zelfs een 'nocturne', de zang van een minnaar die in het nachtelijk duister droomt van zijn geliefde. Sinds Franco Corelli en helemaal sinds Luciano Pavarotti het tot een soort Olympische hymne maakte, heb ik die aria zelden zo dromerig en zo introvert gehoord als op deze cd. Speciale aandacht daarbij verdient het koor dat niet weinig bijdraagt aan de sfeer van het nachtelijke Beijing. Bij zo'n uitvoering ben ik verkocht! _________________________ index |
|