Dein ist mein ganzes Herz

Operettemelodieën von Kalman, Lehár, Suppe, Millöcker, Strauss (Weißt du es noch; Meine Lippen, die küssen; Tanzen möcht ich; Da geh ich ins Maxim; Viljalied; Lippen schweigen; Dunkelrote rosen; Ich lade gern mir Gäste ein; Mia bella fiorentina; Hab ich nur deine Liebe; Heut Nacht hab ich geträumt; Du sollst der Kaiser meiner Seele sein; Wieder hinaus insstr ahlende Licht; Drauen im Sievering; Nur die Liebe macht jung; Dein ist mein ganzes Herz).

Angelika Kirchschlager (mezzosopraan), Simon Keenlyside (bariton), Tonkünstler-Orchester Niederösterreich o.l.v. Alfred Eschwe.

Sony Classics 119082

Opname: juli 2007

---

Sommige manageers en pr-mensen van cd-merken hebben het maar moeilijk. Ik doel dan niet op degenen die leuk kunnen meeliften op de internationale hype rond zangeressen en violisten die dankzij hun benen en andere minder muzikale 'assets' op het netvlies van zelfs de gemiddelde tv-kijker gegrift staan. Eerder denk ik aan een plaatselijke labelmanager die verantwoordelijk is voor de verkoop van een operette-cd met een Engelse bariton en een Oostenrijkse mezzo-sopraan die beiden vooral uit het (heel) serieuze repertoire en de liedkunst bekend zijn. Hoe verkoop je bijvoorbeeld 'Lippen schweigen' met Simon Keenlyside en Angelika Kirchschlager aan een groot publiek dat zelden of nooit naar liederen van Schubert of opera's van (Richard) Strauss luistert? Aan de andere kant: zit het handjevol mensen dat wel overtuigd is van de kwaliteiten van deze twee solisten, erom te springen om hun samen Suppé's 'Mia bella fiorentina' te horen zingen? Dat is dus een echt probleem!

Laat ik beginnen met de mededeling dat ik in veel operetterollen altijd graag een heldere bariton gehoord heb. Mijn bewondering voor Tauber, Wunderlich, Hoppe en Schock kent geen grenzen, maar als ik Eberhard Waechter als Danilo hoor, komt meteen de hele Lustige Witwe meer tot leven, en als ik de Franse bariton Michel Dens zijn (Franse) versie van Das Land des Lächelns hoor zingen, heb ik zelfs het gevoel dat ik 'thuis' kom. Voor de vrouwenrollen geldt hetzelfde. Schitterend, al die vertolkingen van Schwarzkopf c.s., maar af en toe klintk het toch ook een beetje gekunsteld, in de trant van 'hoor mij toch eens schalks zijn', en met een lichte mezzospraan heb ik daar veel minder last van. En sinds Susan Graham zo'n heerlijke cd met licht Frans repertoire heeft gemaakt, zit ik te verlangen naar haar visie op de Duitse operette (maar helaas: verder dan een incidentele Witwe in het theater is zij nog niet gekomen).

Aan Sony - en waarschijnlijk ook een beetje aan het toeval - danken we nu een juweel van een operette-cd, afgelopen zomer in Wenen gemaakt toen deze vocale 'K&K' tussen al hun festivalverplichtingen door even niets te doen hadden. Puur feest! Kirchschlager vind ik in Richard Strauss soms saai, maar zodra zij 'Meine Lippen, die küssen so heiss' uit Lehár's Giuditta inzet, ga ik plat, en wie twijfelt aan een bariton in dit tenorrepertoire, moet even luisteren naar 'Heut' Nacht hab' ich geträumt von Dir' (beter bekend als 'Zwei Märchenaugen') uit Das Veilchen von Montmartre van Kálmán.

Deze cd verdient een vervolg - en dan denk ik vooral aan Die lustige Witwe. Of er buiten Felicity Lott en Susan Graham op de hele wereld nog een Witwe van dit niveau rondloopt waag ik te betwijfelen, Keenlyside's Danilo klinkt als de ideale opvolger van Waechter en Heesters (of moet ik zeggen: Heesters en Waechter?) en als ik uitkijk naar een complete opname van Lehár's meesterwerk, is het met dit tweetal. Alfred Eschwé mag dirigeren en het Tonkünstler-Orchester NÖ mag spelen. Ik weet ook al het perfecte duo voor Valencienne en Rosillon: Netrebko en Villázon (maar dat is eigenlijk gewoon een voorbeeld van goede type-casting) en Bryn Terfel mag zijn Baron Zeta uit de opname onder Gardiner herhalen. De technici van Sony kunnen dan het geheel wederom vastleggen (al vind ik de klank van PentaTone juist voor die muziek ook niet te versmaden).

Overdrijf ik? Denkt u dat ik mijn kritische vermogens verloren heb? Luister dan alleen even naar de 'titelsong',  de laatste op deze cd. Met zoveel viriliteit en so weinig sentimentaliteit heb ik Sou-Chong's 'Dein ist mein ganzes Herz' uit Das Land das Lächelns zelden of nooit gehoord. Hier verwijst Keenlyside voor mij zelfs Michel Dens naar de tweede plaats - en dat wil heel wat zeggen!