Mozart: Vioolconcert nr. 3 in G, KV 216 - nr. 4 in D, KV 218 - Adagio in E, KV 261 - Rondo in bes, KV 269.

Julia Fischer (viool), Nederlands Kamerorkest o.l.v. Yakov Kreizberg.

Pentatone PTC 5186 064 (sacd)

 

 

 

---

Tot de idolen van mijn jeugd behoorden Leonard Warren en Zino Francescatti, een zanger en een violist met allebei een viriel-zinderende toon. Parallel daaraan groeide mijn affectie voor hun tegenpolen: Tito Schipa, Alfredo Kraus en Fritz Wunderlich onder de zangers en Arthur Grumiaux onder de violisten, kampioenen van de lyriek en de kleuring. Hoe mijn vocale voorkeur zich heeft ontwikkeld, zal wel duidelijk zijn, maar mijn sympathie voor de viool bleef altijd een 'muzikale hobby' waarover ik niet schreef - met één uitzondering: de heruitgave op cd van het vioolconcert van Beethoven door Francescatti en Bruno Walter, voor mij een van de hoogtepunten uit de fonografische geschiedenis. En een ander hoogtepunt vormden ooit Mozarts vioolconcerten door Grumiaux, de meester van de lyriek en een violist wiens toonvorming door iedere zanger(es) bestudeerd zou moeten worden.

Momenteel zijn er twee dames die mijn bewondering voor het duo Francescatti-Grumiaux stevig concurrentie aandoen. Sinds ik Hilary Hahn in Beethoven en Sjostakovitsj hoorde, ben ik volledig 'plat' voor deze jonge Amerikaanse, die naast een adembenemend muzikale talent ook een scherp intellectualistisch brein blijkt te bezitten. Welke musicus schreef ooit zulke toelichtingen bij zijn/haar eigen opnamen? Minder intellectualistisch maar minstens even muzikaal is de Duitse Julia Fischer, een protégé van Yakov Keizberg en dus op de Nederlandse podia geen onbekende meer. Om de een of andere reden is haar opname van Mozarts Derde en Vierde vioolconcert met het NKO bij mij 'op de plank' blijven liggen, mogelijk doordat de uitgave (PentaTone) visueel weinig prikkels overbracht.

Na het jubileumconcert van het 50-jarige NKO besloot ik ook die cd eens met aandacht te beluisteren en ik stond perplex. Het natuurlijk ademen van Kreizberg en het NKO is op zich al opmerkelijk (zeker voor wie gewend is aan de soms zeer exuberante stijl van deze dirigent), maar wat Fischer daaraan toevoegt, is zonder meer spectaculair (ik gebruik dat woord heel bewust!). Zeker gezien de leeftijd van de executante grenst de muzikaliteit waarmee Mozarts notenbeeld wordt omgezet in vloeiende lijnen, perfecte legatobogen en perfect gedoseerde accenten, aan het onwaarschijnlijke. Mijn bewondering voor Grumiaux blijft overeind, maar voor KV 216 en 218 is hij voor mij na veertig jaar onttroond door Julia Fischer, waarbij de begeleiding door Kreizberg en het NKO de grootst mogelijke lof verdient. Dit is een staaltje 'natuurlijk musiceren' op het allerhoogste niveau! 

Dat de producer Job Maarse heet, zal voor insiders geen verrassing zijn, en 's avonds laat is het voor mij dubbel genieten. Deze cd is 'hybride', dus prima afspeelbaar op een conventionele installatie, maar eigenlijk bedoeld voor een 'surround' systeem. Dat betekent dat ik Julia Fischer eigenlijk alleen maar goed kan beluisteren als mijn vrouw naar bed is en ik snel mijn extra B&O'tjes uit de kast kan trekken voor een sessie met vijf luidsprekers. Maar dat is dan ook alleszins de moeite waard!