LP-recensie
© Paul Korenhof, oktober 2017
Callas at La Scala Cherubini: Medea 'Dei tuoi figli' Spontini: La vestale 'Tu che invoco' - 'O Nume tutelar' - 'Caro oggetto' Maria Callas (sopraan) |  |
Mijn eerste Callas-lp kocht ik voor f 5.90 bij De Bijenkorf: een klaphoes van Columbia met groene band en daarin een plaat met aria's uit La sonnambula, I puritani, Medea en La vestale. De aria's van Bellini bleken echter afkomstig uit de complete opnamen en het was dus maar voor de helft een echt recital. Inmiddels weten we ook waarom: tegelijk met de aria's van Cherubini en Spontini waren ook losse aria's van Bellini opgenomen, maar de publicatie ervan was door Callas niet goedgekeurd, zodat EMI uiteindelijk voor een compromis had gekozen. Op de hoes van deze lp veronderstelt Tony Locantro dat de reden voor Callas' weigering lag in een een conflict met Serafin, omdat die niet wilde dat Callas in de aria's uit La sonnambula de utgebreidere versieringen zou zingen die zij onder Bernstein in de Scala had laten horen. Na de dood van Callas verschenen de niet uitgebrachte aria's op een speciaal samengestelde lp en vervolgens was de originele koppeling terug te vinden op een cd, maar in een chronologische volgorde.
Pas toen Warner in 2014 alle studio-opnamen van Callas tesamen in een nieuwe remastering uitbracht, stonden de vijf opnamen uit juni 1955 samen in de goede volgorde op één cd en voor wie een echt complete Callas-discotheek wil hebben, is er nu eindelijk de lp, zij het met een nieuwe hoes en met het logo van Warner op het label. Overbodig? Ik vind het niet, en niet alleen omdat dit al met al toch een van Callas best uitgebalanceerde en overtuigendste recitals is. Het zal door sommigen als pure suggestie of aanstellerij worden afgedaan, maar een lp geeft toch een soort fysiek contact met de muziek dat de cd mist. Bovendien vind ik bij het draaien van recitals één plaatkant tegelijk meestal precies voldoende, en zeker in dit geval. De combinatie van deze fragmenten is uitstekend, maar Bellini-Cherubini-Spontini steeds achter elkaar in dezelfde volgorde horen, is mij toch te veel van het goede.
De 180-grams persing is een juweeltje en de muziek staat werkelijk als een huis met een prachtig volle monoklank die bepaald niet naar stereo doet verlangen. Jammer is wel dat platenhoezen er tegenwoordig vaal uitzien alsof ze met een printer vanaf krantepapier vergroot zijn - wellicht omdat de hoes op cd-formaat ontworpen is en daarna voor de lp vergroot werd.