CD-recensie

 

© Paul Korenhof, mei 2019

Elina Garanca - Sol y vida

Lara: Granada
Parra: Gracias a la vida
Grieg: T'estimo
Cardillo: Core 'ngrato
De Curtis: Torna a Surriento - Non ti scordar di me - Voce 'e notte
Gastaldon: Musica proibita
Tosti: Non t'amo più - Marechiare
Piazzolla: Maria de Buenos Aires 'Yo soy María'
Hermida: Lela
Sorozabal: La taberna del puerto 'No puede ser'
Gardel: El día que me quieras
Barroso: Brazil
Trad. : La Llorona - Vai lavar a cara

Elina Garanca (mezzosopraan), José Maria Gallardo del Rey (gitaar), Juraj Cismarovic, Adrian Marrero (viool), Adriana Ilieva (altviool), Diego Val (cello), Hans Stockhausen (contrabas), Johanne-Valerie Gelinas (fluit), Francisco Navarro (slagwerk), Nauzet Mederos (piano)
Orquesta Filarmónica De Gran Canaria
Dirigent: Karel Mark Chichon
DG 00028948362172
Opname: Las Palmas, november 2018

   

Dat was even wennen. Elina Garanca is voor mij een van de interessantste, een van de beste en zeker een van de sympathiekste solisten op het hedendaagse operatoneel en natuurlijk heeft zij het recht te zingen wat zij wil, maar met deze cd heb ik moeite. In mijn oren heb ik een 'Granada' met de uitbundige levenslust van Fritz Wunderlich, 'No puede ser' met de vitaliteit van Plácido Domingo en de elegante frasering van Alfredo Kraus, 'Core 'ngrato' met de zuidelijk zon in de stem van Giuseppe di Stefano, 'Torna a Surriento' in het meeslepende legato van Luciano Pavarotti of 'Marechiare' met de dansante zang van Tito Schipa. Allemaal tenoren die door hun zang de simpelste melodieën tot meeslepende gebeurtenissen konden maken en met alle respect voor de artisticiteit van Garanca: haar vertolkingen zijn daarmee niet te vergelijken!

Dat laatste punt vormt meteen de essentie: het is appels met peren vergelijken. Dat kan niet en in dit geval mag het ook niet. Bovendien moet ik meteen stellen dat Garanca hier meesterstukjes van stemgebruik laat horen, al houd ik bij onder meer na haar rauw-Latijnse 'Yo soy María' uit Piazzolla's Maria de Buenos Aires mijn hart vast bij de gedachte dat zij haar stembanden vaker aan dit soort vertolkingen zou blootstellen. Aan de andere kant: van eentonigheid is hier geen sprake. In het ene lied horen we haar bekende, elegant gehanteerde mezzosopraan en meteen daarna komt soms een altstem die mij - bijvoorbeeld bij het eerste beluisteren van het Mexicaanse 'La Llorona' - naar het cd-boekje deed grijpen om te zien welke zangeres er nog meer meedeed.

Ook instrumentaal is het trouwens een uitgave vol afwisseling waarin meer en minder zoetgevooisde orkestrale begeleidingen worden afgewisseld met authentieke gitaarklanken en andere solistische bijdragen. Een goedkoop 'commercieel tussendoortje' is deze cd vol Spaanse, Italiaanse en Zuid-Amerikaanse klanken beslist niet en dat is zeker mede te danken aan dirigent en arrangeur Karel Mark Chichon, de echtgenoot van de zangeres. Niet oninteressant detail: de fraai klinkende opname werd gemaakt in het Auditorio Alfredo Kraus in Kraus' geboorteplaats Las Palmas.

In haar eigen introductie houdt Garanca een pleidooi voor het zingen van deze muziek door vrouwen, maar daar ligt niet de kern van het probleem. In diverse van de hier opgenomen liederen (laten we het houden op de helft) prefereer ik het timbre, het bereik en de dynamiek van een tenor, liefst een Italiaanse, en kennelijk dachten diverse componisten daar ook zo over. Met een mezzosopraan heb ik moeite, zelfs als die toebehoort aan Elina Garanca, maar dat heeft niets te maken met 'man' of 'vrouw'. Met een bariton heb ik (afgezien van het perfect bij de bariton passende 'Musica proibita') evenveel problemen en met een bas nog veel meer. Een kwestie van smaak?


index

Home  -  Actueel  -  Audio  -  Muziek  -  Video  -  Boeken  -  Links