CD-recensie
© Paul Korenhof, mei 2025
Donizetti: Lucie de Lammermoor Vito Priante (Henri Ashton), Patrick Kabongo (Edgard Ravenswood), Julien Henric (Lord Arthur Bucklaw), David Astorga (Gilbert), Roberto Lorenzi (Raimond), Caterina Sala (Luie) |
Bij de verschijning van de dvd met dezelfde uitvoering besteedde ik ruime aandacht aan de Franse versie van Donizetti's bekendste serieuze opera, dus voor meer informatie daarover kan ik verwijzen naar mijn eerdere bespreking. (klik hier) De kern blijft echter dat weliswaar tachtig procent van het verhaal en de muziek gelijk zijn gebleven, maar dat het toch een andere opera geworden is. Niet alleen is de plot ten dele gewijzigd door het vervangen van de kleine rol van Normanno door de als intrigant veel prominenter aanwezige Gilbert, maar daarbij is ook de rol van de naar pais en vree strevende Raimondo gereduceerd.
Die beide wijzigingen hebben de dramatische kleur van het werk dusdanig gewijzigd, dat Lucie de Lammermoor wel degelijk een eigen plaats in de catalogus verdient. Het gebrek aan enthousiasme waarop ik de dvd onthaalde, moet echter voor het een groot deel worden toegeschreven aam het gerommel en geblunder van regisseur Jacopo Spirei. Afgezien van het feit dat het niet alleen mateloos irriteerde, verzwakte het 'actualiserende' gedoe in de enscenering het drama meer dan dat het de personages dichter bij onze tijd bracht.
Bij het beluisteren van de cd-versie had ik daarvan natuurlijk minder last, hoewel de veroorzaakte toneelgeluiden, vooral tijdens de slotscène van Edgardo, niet echt bijdroegen aan het luistergenot. Wel realiseerde ik mij dat deze uitgave van de zelden gehoorde Franse versie binnen de catalogus zonder meer welkom is, en behalve het feit dat we hier niet gestoord worden door onzinnige toneelbeelden, speelt daarbij eveneens mee dat de cd-versie beduidend goedkoper is dan de dvd of de Blu-ray Disc. Al met al is er dus wel een reden om deze cd hier onder de aandacht te brengen.
Dat neemt niet weg dat ik bij de uitvoering wel weer een paar kanttekeningen moet plaatsen, vooral bij het vocale en het idiomatische aspect. Om met het laatste te beginnen: we horen weliswaar de Franse versie in overwegend goed Frans gezongen, maar ondanks het feit dat zowel de dirigent als tenoren Patrick Kabongo (Edgard) en Julien Henric (Arthur) van huis uit Franstalig zijn, is de stijl van zingen overwegend Italiaans met open klinkers, een open topregister en zonder voix mixte.
Verder wordt er behalve door Kabongo en Henric ook door bariton Vito Priante als Lucie's opportunistische broer en door de tenor David Astorga als de intrigerende Gilbert heren goed tot zeer goed gezongen. Een probleem is echter de onevenwichtige, ook in klank niet altijd fraaie titelrol van Caterina Sala. Dat deze jonge Italiaanse een getalenteerde en veelbelovende sopraan is, heeft zij inmiddels wel bewezen, maar zoals ik in mijn eerdere bespreking vermeldde, kampte zij bij deze productie met fysieke problemen waardoor zij zelfs een voorstelling halverwege moest afbreken. Ik onthoud mij daarom wederom van een nader oordeel.
Over het geheel straalt de door Pierre Dumoussaud degelijk maar wat routineus gedirigeerde voorstelling weinig sfeer uit, mogelijk ook door de regie die het daarbij het koor af en toe moeilijk maakt om homogeen over te komen. Dat het orkest minder helder lijkt te klinken dan in eerdere opnamen uit Bergamo, ligt waarschijnlijk aan de opname, al dan niet in samenhang met de productie, en niet aan het theater, zoals ik eerder veronderstelde. Het hier vermelde, aan het einde van de 18de eeuw geopende Teatro Sociale blijkt namelijk identiek te zijn aan het bij eerdere producties vermelde Teatro Donizetti.
Opmerking tot slot: wie het verschil tussen beide versies nader wil bestuderen, kan het Franse libretto met de Engelse vertaling downloaden van de site van Naxos.