CD-recensie

Oh boy, het is een meisje!

 

© Paul Korenhof, november 2016

 

Marianne Crebassa - 'Oh, Boy!'

Gluck/Berlioz: Orphée et Eurydice ' Amour, viens rendre à mon âme'. Mozart: Lucio Silla 'Pupille amate' - Lucio Silla 'Dunque sperar poss'io' - Le nozze di Figaro 'Voi che sapete' - 'Non so più' - La finta giardiniera 'Va' pure'- La clemenza di Tito 'Parto'. Meyerbeer: Les Huguenots 'Nobles seigneurs, salut!'. Offenbach: Les Contes d'Hoffmann 'Vois sous l'archet frémissant' - Fantasio 'Voyez dans la nuit brune. Thomas: Psyché 'Non, ne la suivons pas'. Gounod: Roméo et Juliette 'Depuis hier''- Faust 'Versez nos chagrins'. Massenet: Cendrillon 'Allez, laissez-moi seul'. Chabrier: L 'Étoile 'Ô petite étoile'. Hahn: Mozart 'Un jour de plus'.

Marianne Crebassa (mezzosopraan)
Mozarteum Orchester Salzburg
Dirigent: Marc Minkowski
Erato 0190295927622
Opname: Salzburg, januari 2016

   

De Franse mezzosopraan Marianne Crebassa was in september bij DNO de grote verrassing van Le nozze di Figaro . Met een jongensachtige allure en tot in de puntjes uitgewerkt toneelspel beheerste zij iedere scène en het leek of regisseur David Bösch haar soms meer tot centrum van de handeling maakte dan tekst en muziek vroegen. Kort daarna verscheen deze cd en weer werd ik gefascineerd door een uitstekend gehanteerde, kernachtige mezzosopraan met een warm timbre, een stralende hoogte en vloeiende registerovergangen. Alleen al daarom de moeite waard!

Voor het repertoire werd een keuze gemaakt uit bekende en minder bekende Italiaanse en Franse travestierollen met daarbij ook diverse rollen die ik misschien liever door een lichtere, lyrische sopraan hoor zingen, maar dat is nu eenmaal de huidige mode: een vrouw met een broek aan moet tegenwoordig een mezzosopraan zijn, ongeacht of de componist het zo gewild heeft of niet. Ik til daar overigens minder zwaar aan dan het lijkt. Belangrijker is of een zangeres een rol kan waarmaken en bovendien horen we bij Crebassa geen 'alt-achtig' timbre, maar ligt haar zang dicht bij die van de 19de-eeuwse mezzosopraan die niet voor niets 'halve sopraan' werd genoemd.

Een probleem is wel dat de muzikale leiding bij dit recital van een jonge, nog onervaren soliste werd toevertrouwd aan de door iedereen bejubelde Marc Minkowski. Een uitstekend dirigent, zonder meer, maar niet bepaald een zangerscoach. Vaak krijg ik bij hem de indruk dat hij zangers benadert als instrumentalisten die noten tot klinken brengen. Zangers horen echter niet de noten te zingen, maar de tekst! Noten zijn in de zang niet meer dan de kapstokken waaraan de woorden worden opgehangen, maar dat lijkt Minkowski soms te ontgaan. Crebassa zingt die noten hier schitterend en de sfeer weet zij over het algemeen uitstekend te treffen, daarbij zeker ook geholpen door Minkowski en het Salzburger Mozarteum Orchester. De tekst lijkt echter een ondergeschoven kindje en van een tekstgerichte zang met een heldere articulatie is hier minder te merken dan ik van Franse zangers gewend ben. Al in het eerste fragment is Crebassa nauwelijks te verstaan en die trend zet zich over de cd door.

Voor een jonge, nog onervaren zangeres is het toch al moeilijk om gedurende een recital van zeventig aaneengesloten minuten constant te blijven boeien, en als de tekst dan niet voor extra kleuren en nuances zorgt, wordt het probleem alleen maar groter. Het potentieel van Crebassa is overduidelijk en blijkt bijvoorbeeld overduidelijk uit bijvoorbeeld de overgang van de aria uit Mozart's La finta giardiniera naar het verrukkelijke solootje van Lazuli uit L'Étoile van Chabrier met daarop volgend weer een geheel anders gekleurd, trefzeker gekarakteriseerd 'Non so piú' uit Le nozze di Figaro. Meer aandacht voor de tekst en daarmee voor het drama zou echter al deze drie fragmenten nog sterker gekarakteriseerd hebben.

Ook elders ontbreekt de dramatiek een beetje. Zo mis ik in 'Amour viens rendre à mon âme' de extase van Orphée die beseft dat er een kans is om zijn geliefde terug te winnen en in 'Nobles seigneurs' het puberale enthousiasme van de page Urbain waarmee andere zangeressen dit ariaatje tot een 'showstopper' maakten. Het sluitstuk van de cd, een fraai gezongen en uitstekend begeleid 'Parto' uit La clemenza di Tito, blijft vooral beschouwend en wordt slechts bij vlagen het verschroeiende minidrama dat uit zijn voegen barst van innerlijke conflicten. En niet omdat Crebassa daartoe niet in staat zou zijn, maar omdat Minkowski kennelijk te veel vertrouwt op haar muzikaliteit en te weinig samen met haar een interpretatie opbouwt. Het resultaat is een uiterst sympathiek en blijkens Crebassa's eigen tekst in het cd-boekje ook heel persoonlijk recital dat zich het beste in gedeelten laat beluisteren.


index

Home  -  Actueel  -  Audio  -  Muziek  -  Video  -  Boeken  -  Links