CD-recensie

Een stap dichter bij Bizet

© Paul Korenhof, juni 2018

Onvergetelijk blijft het optreden van de Zweedse tenor Nicolai Gedda op 16 oktober 1988 in een KRO-concert in Vredenburg met de 'originele versie' van Bizet's Parelvissers. Dat het niet echt de originele versie was, wisten wij ook toen al, maar op basis van het op dat moment bekende materiaal kwam de uitvoering er weer dichter bij.dan andere die we sinds de jaren zestig gehoord hadden en véél dichter dan de corrupte traditionele versie die tot 1960 overal werd uitgevoerd.

Hoe Les Pêcheurs de perles bij de première precies geklonken heeft, zal een vraag blijven zolang de eigenaars van het manuscript weigeren dit openbaar te maken. De versie die Hugh Macdonald in 2014 samenstelde aan de hand van de dirigentenpartituur uit 1863 en waarop deze uitvoering gebaseerd is, brengt ons in ieder geval weer een stap dichter bij wat Bizet voor ogen moet hebben gestaan. Zonder partituur erbij zullen veel verschillen zelfs echte operaliefhebberd ongemerkt voorbijgaan, maar er zijn ook momenten die muzikaal duidelijk anders klinken dan we gewend zijn. Voorop daarbij staat het befaamde duet, waarvan alleen het begin menigeen nog vertrouwd in de oren zal klinken.

Wat ik zonder de partituur van Macdonald moeilijk kan beoordelen is overigens de bij dit duet gevolgde tempokeuze, die vooral in de beginsectie beduidend lager ligt en daardoor minder 'deint' dan we gewend zijn. Een oordeel hierover moet ik opschorten, maar bepaald onsympathiek klinkt het mij niet in de oren, maar dat hangt mogelijk samen met de subtiel uitgesponnen frasering van de tenor Cyrille Dubois in dit duet. Ik kan mij voorstellen dat velen hier liever een romiger timbre horen, maar Dubois is in timbre en voordracht wel weer een echte Franse zanger. Juist door zijn slanke timbre wordt zijn verstaanbaarheid vergroot en bovendien heeft hij in de hoogte die vloeiende overgang naar een delicaat voix mixte die het 'Franse' zingen duidelijk onderscheidt van het 'doelpunten scoren van 'Italiaanse' tenoren. Zijn dromerige romance en de tederheid van zijn 'Ton coeur n'a pas compris le mien! in het duet met Leïla laten weer eens iets horen van de hogeschool van de Franse zangkunst.

De sopraan Julia Fuchs zal minder menings- of smaakverschillen oproepen. Zij is een sopraan in de traditie van Martha Angelici en Jeanine Micheau die lyriek, coloraturen en expressiviteit combineert in een zang met zowel het meisjesachtige als het vrouwelijke van de echte Franse sopranen. Haar carrière leidde haar behalve naar Hamburg, München en Wenen ook reeds naar Zürich, nu nog het 'huis' van Sophie de Lint, dus we mogen hopen deze jonge Franse soprana binnenkort ook bij DNO te horen.

Overtuigend in zijn zang en dictie is ook de Zurga van Florian Sempey, een jonge bariton die momenteel als een komeet aan de operahemel omhoogschiet. Hopelijk vermijdt hij de grootste theaters nog een beetje, want om eerlijk te zijn: zijn timbre mag nog wel iets donkerder worden. Het honderd procent Franse ensemble wordt afgerond door de bas Luc Bertin-Hugault, een veelbelovende jonge bas voor wie nog meer geldt dat hij zich hopelijk de eerste jaren zal beperken tot niet al te zware rollen in niet al te veeleisende zalen.

Onder leiding van Alexandre Bloch zorgen koor en orkest uit Lille voor een idiomatische verklanking van Bizet's vaak nog ondergewaardeerde partituur die hier met veel zorg werd vastgelegd. Dat het gaat om een (ook door de televisie uitgezonden) concertante uitvoering met publiek, is niet of nauwelijks te horen, maar wel hadden de stemmen met iets meer présence in het klankbeeld mogen staan. Op de afwerking en de fraaie presentatie door Pentatone (louter papier en karton - geen plastic!) is niets aan te merken.

index