CD-recensie
© Paul Korenhof, augustus 2024
AIGUL Bizet: Carmen 'L'amour est un oiseau rebelle' - 'Près des remparts de Séville' - 'Mêlons! Coupons! … Carreau! Pique!' Aigul Akhmetshina (mezzosopraan) |
Een van de opmerkelijkste kenmerken van de vertolkingen van Marina Viotti op haar cd Mezzo Mozart (klik hier) was voor mij dat ik eindelijk weer eens een recital hoorde van een zangeres die ieder fragment een eigen karakter met een daarbij behorende stemkleur wist te geven. Dat ontbreekt helaas in dit recital van de jonge, uit de Oeral afkomstige Aigul Akhmetshina - en inderdaad: helaas! Zuiver vocaal maar ook waar het de zang zelf, de afwerking en de realisering van coloraturen betreft, is dit namelijk wel een van de opmerkelijkste recital-cd's sinds jaren.
Gedurende het afgelopen seizoen werd Akhmetshina vanuit vrijwel totale onbekendheid gekatapulteerd naar de wereld van de operasterren door onder meer in de Met en Covent Garden het publiek te veroveren als Carmen. Dat zij met haar 27 jaren tevens de jongste vertolkster was die ooit in die rol op beide tonelen had gestaan, was in de publiciteit een welkome bijkomstigheid, maar opnamen van beide producties bewijzen dat alle bijval terecht was. Haar zang is zonder meer een reden voor enthousiasme, prachtig rond van toon, fraai afgewerkt tot in de kleinste nootjes van de séguedille, en in beide theaters werd haar stem waarschijnlijk ook uitmuntend geprojecteerd.
Die indruk wordt bevestigd door deze cd, die geopend wordt met de habanera, de séguedille (met een opmerkelijke Don José van Freddie De Tommaso) en de kaartscène. Aldus geconcentreerd op haar zang en zonder toneelbeeld erbij horen we echter ook dat er nog wel wat werk aan de winkel is. In de extraverte muziek van de habanera en de séguedille komt de tekst er uitstekend uit, maar in de sombere lijnen van de kaartscène blijft haar articulatie daar enigszins bij achter en alle drie de fragmenten, maar zeker in 'En vain pour éviter' krijgt de inhoud van de tekst nog te weinig diepte. Prima bijdragen van Elisabeth Boudreault en Kezia Bienek als Frasquita en Mercédès roepen echter de vraag op waarom niet eveneens het chanson gitane op de cd werd opgenomen. Met een speelduur van nauwelijks 52 minuten had het er wel zes keer bij gekund, dus moet er een heel praktische reden voor zijn geweest.
Bij de fragmenten uit Werther had ik wederom het gevoel dat de opname eigenlijk iets te vroeg werd gemaakt. De beide scènes van Charlotte worden prachtig gezongen en haar tekstweergave mag gehoord worden, maar in 'Va, laisse couler mes larmes' hoor ik wel met veel gevoel zingen over tranen, maar niet dat het haar eigen tranen zijn. Nog sterker lijkt dat gebrek aan ervaring bij de aria's uit I Capuleti e i Montecchi. Juist bij Bellini is bel canto meer dan alleen maar 'mooi zingen'. De emoties moeten helemaal zijn ingebed in de muziek en via een subliem spel van kleurnuances en dynamische schakeringen tot uiting komen, maar zover is de nu 28 jaar oude Aigul Akhmetshina kennelijk nog niet. Begrijpelijk overigens.
Eenzelfde indruk bieden de beide, in karakter verschillende aria's van Rossini: uitmuntend gezongen met een warm mezzo-timbre en fraai afgewerkte coloraturen, maar in sfeer is er nauwelijks een onderscheid tussen de romantiek van Angelina in 'Nacqui all'affanno', haar triomfantelijke vreugde in 'Non più mesta' en Rosina's dromerige 'Una voce poco fa' met de overgang naar een schalks maar zelfbewust 'Io sono docile'. Ook deze fragmenten klinken veelbelovend en los van elkaar maken zij grote indruk. maar binnen een recital waarin met aria's van diverse componisten uiteenlopende situaties en karakters worden uitgebeeld, lijken de verschillen vooral in de muziek zelf te zitten en minder in de vertolkingen.