CD-recensie
© Paul Korenhof, juni 2021
Varduhi Abrahamyan - Rhapsody Rossini: Semiramide 'Eccomi alfine in Babilonia' - La donna del lago 'Vivere io non potrò' - 'Mura felici' Varduhi Abrahamyan, Cecilia Bartoli (mezzosopraan) |
Over de problemen met debuut-cd's van aanstormende talenten heb ik vaker geschreven, maar dit is de eerste keer dat het eindoordeel echt negatief uitvalt. Zoals we tijdens een Zaterdag Matinee met Rossini's Semiramide al konden constateren, bezit de Armeense Varduhi Abrahamyan een prachtige stem en zeker ook een goede techniek, maar zingen vraagt om meer. Stijlgevoel en tekstbegrip zijn essentieel, vaak zelfs nog belangrijker, maar op geen van beide punten weet zij hier te overtuigen.
Dat Abrahamyan in Amsterdam zo'n indruk maakte, was wellicht te danken aan een dirigent met groot gevoel voor de Rossini-stijl. Op haar debuut-cd wordt ook zij echter begeleid door een van die dirigenten die zich specialiseren in 'authentieke' uitvoeringen, maar die niet echt ervaren zijn in het coachen van die zangers en in het grote romantische repertoire.
Het gevolg is dat Abrahamyan Rossini's bel canto zingt op een manier die eerder associaties oproept aan Abigaille in Verdi's Nabucco. De medewerking van haar mentrix Cecilia Bartoli in een scène uit La donna del lago leidt daar tot meer vocale nuances, maar echt overtuigend wordt het evenmin.
Over de vertolking van het Armeense lied van Komitas Vardapet kan ik niet oordelen, maar de uitvoering klinkt mooi gezond evenals die van de fragmenten uit Orphée et Eurydice, Le Prophète en Samson et Dalila. Dat laatste geldt ook voor de Alt-Rhapsodie, maar daarmee is ook alles gezegd. Brahms vraagt om meer vocale autoriteit en zeker ook om een intensere weergave van de Duitse tekst.
Als zangeres is Varduhi Abrahamyan is onmiskenbaar een belofte voor de toekomst, maar een minder opgefokte lancering en een betere begeleiding, wat dat dan ook moge inhouden, dan door altijd meer op virtuositeit dan op stijl gefixeerde Cecilia Bartoli, lijkt mij wel zo verstandig.