CD-recensie

© Kees de Leeuw, maart 2022

Roman Viazovskiy werd in 1974 geboren in Donetsk (Oekraïne) en studeerde gitaar en directie. Hij ging in 1996 naar de Hochschule für Musik Detmold, afdeling Münster om hier verder te studeren en sloot zijn opleiding in Aken af. In 1997 won hij de GWK (Gesellschaft zur Förderung der Westfälischen Kulturarbeit e.V.) Förderpreis, een prijs voor jonge excellente talentvolle musici uit Westfalen of voor studenten van elders die in deze regio hun studie voltooien. Viazovskiy nam drie cd's op waarvan er twee verschenen bij CCClassicClips, de voorloper van het huidige label GWK Records, Sonatas (2006) en Zeitenwanderer (2011).

Het heeft er lange tijd naar uitgezien dat Zeitenwanderer zijn laatste cd zou zijn want hij kreeg focale dystonie, een neurologische (spier)ziekte, en dat betekent voor een musicus bijna altijd het einde van zijn loopbaan. Het gevolg was een lange lijdensweg, maar ook hij kreeg de ziekte niet onder controle. Wat hem uiteindelijk wel lukte is dat hij een nieuwe speeltechniek ontwikkelde die bij hem werkt. Hij hoopt hiermee ook lotgenoten te stimuleren om vooral niet op te geven. Deze cd is hopelijk een definitief positief keerpunt in de loopbaan van Viazovskiy.

Roman Viazovskiy kreeg, kenmerkend voor dit label, veel vrijheid wat betreft het programma voor dit nieuwe album. Hij koos daarom voor composities die hem zeer dierbaar zijn, maar die hij nog niet eerder opnam.

The Old Lime Tree van Sergei Rudnev (1955) is een bewerking van een Russisch lied. Het gaat over een man wiens vrouw door zijn schuld is gestorven en overweegt haar te volgen in de dood. De lindeboom geldt als symbool van liefde en trouw en is bij de Slavische volken een voorwerp van verering. Het is een melancholische compositie die ik ouder zou hebben ingeschat.

In A L'aube du dernier jour van Francis Kleynjans (1951) hoor je als het ware de doodsklokken al klinken. Het is een beduidend moderner klinkend werk en staat hiermee in groot contrast met de compositie van Rudnev. Het is een bijzondere compositie, maar zoals te verwachten is het geen werk waar je vrolijk van wordt,.

Dit geldt nog meer voor de Passacaille van Alexandre Tansman (1897-1986), dat vaak bij begrafenisplechtigheden wordt uitgevoerd. Bij een door hem geleid concours in Heinsberg in 2009 werd Viazovskiy nog meer door het werk geraakt omdat de vader van een kandidaat die was meegereisd naar Duitsland plotseling overleed. Heel bijzonder en aangrijpend was dat de pas 18-jarige kandidaat, Marko Topchii uit Kiev, toch wilde spelen in de finale en toen onder meer de Passacaille uitvoerde. Hij won het concours en de publieksprijs. Begrijpelijk dat deze compositie veel teweeg brengt bij Viazovskiy.

De twee liederen van Nuccio d'Angelo (1955) zijn contrastrijk, waarbij het energieke en bijna boos klinkende Agitato wel een mooie verademing is na de voorafgaande veelal ingetogen en soms trieste composities.

Voor kenners van de gitaar heeft het werk van Heitor Villa-Lobos (1887-1959) geen aanbeveling nodig. Roland Dyens (1955-2016) is evenmin een onbekende in dit circuit. Hij beloofde een compositie voor Roman Viazovskiy te schrijven voor diens rentree, die toen nog helemaal niet te voorzien was. Door het voortijdig overlijden van Dyens kwam het er niet meer van. Daarom schreef ex-studiegenoot Konstantin Vassiliev (1970) een fraai driedelig werk voor zijn vriend Viazovskiy, waarmee hij tevens Dyens eer bewees. Gelukkig is het geen somber werk geworden, waarmee voorkomen is dat deze cd teveel melancholische of trieste muziek zou bevatten, ook al zou dat heel passend zijn voor een musicus die is geboren in Oekraïne...

Viazovskiy bespeelt twee verschillende gitaren uit 2020. De ene is van bouwer Dominique Field, de andere van Karl-Heinz Roemmich. Bij Viazovskiy zijn ze, letterlijk en figuurlijk, in goede handen en dat is heel bijzonder, gezien zijn ziekte.

index