CD-recensie
© Kees de Leeuw, juni 2018
|
Andre Heuvelman (1966) is vooral bekend geworden als (voormalig) trompettist van het Nederlands Blazers Ensemble en het Rotterdams Philharmonisch Orkest. Het is bijzonder dat hij deze topposities wist te bereiken, want door fysieke beperkingen was het niet vanzelfsprekend dat hij überhaupt trompet kon leren spelen. Hij heeft inmiddels een andere functie bij het Rotterdams Philharmonisch Orkest. Op de website van het orkest schrijft hij 'Nu ben ik innovator in dit geweldige orkest als Manager CreAtions. Ik zoek nieuwe uitdagingen en streef ernaar om de andere waarden van ons orkest naast die van het symfonisch repertoire aan het licht te stellen.'
Op zijn website staan onder andere verhalen, testimonials en video's. Heuvelman is de laatste jaren heel erg bezig met de diepere lagen in de muziek. Daarmee doel ik niet op de intenties van een componist, want het is bijna vanzelfsprekend dat iedere professioneel musicus zich daarmee bezig houdt. Nee, vooral wat de toegevoegde waarde is van muziek, of je er iets bijzonders mee kan, ook al ben je misschien slechts toehoorder. In een video zegt Heuvelman dat muziek mensen raakt in hun kwetsbaarheid en vervolgens de kracht ervan laat ervaren. Rustige, kalme muziek zal in veel gevallen waarschijnlijk eerder de kwetsbare kant van de mens blootleggen dan wilde, energieke muziek, ook al kan die uiteraard net zo goed ontroeren. Heuvelman koos voor deze cd duidelijk voor ontroerende melancholieke stukken die waarschijnlijk eerder tot tranen zullen leiden. Wat wel opvalt is dat de documentatie van de cd zeer summier is uitgevallen. We moeten het doen met een tekst die de titel toelicht, waaruit de volgende citaten. 'Ik voel ze. (.) Tranen van oude pijn of nieuwe vreugde. (.) De acceptatie van het onvermogen. Allemaal waardevol. Echte tranen dienen zich aan vanuit het niets. Net als mijn muziek, die als een rimpeling uit het niets verschijnt en gaandeweg een beweging vormt. Zonder aannames, puur, met permissie. Een toon die - net als water - altijd een weg vindt. (.) Kristalhelder, met een zuiverende oorsprong. Kristallen tranen, de muze van mijn ziel.' Wanneer men liefhebber is van kleinschalige kalme arrangementen is dit een cd die zeker aan te raden is. Het programma is weloverwogen samengesteld en er wordt heel mooi en intiem gemusiceerd. Het laatste nummer, een Passacaglia van Kapsberger is een remix met als toevoeging een partij voor trompet en natuurgeluiden. Persoonlijk vind ik dit te veel in de richting van new age muziek klinken. Het geheel is erg mooi en direct opgenomen, maar ook daarin schiet de informatievoorziening tekort. Zoekend op internet vond ik het MCO, het Muziekcentrum van de Omroep in Hilversum als opnamelocatie genoemd. index |
|