CD-recensie

© Kees de Leeuw, oktober 2014

Hoewel de trompet onmisbaar is in het symfonieorkest speelt ze als volwaardig solo-instrument op klassieke concertpodia en cd's maar een kleine rol. De Engelse trompettiste Alison Balsom is er toch in geslaagd om een carrière als soliste op te bouwen, waarbij ze geluk heeft dat ze niet alleen fantastisch speelt maar er ook heel goed uitziet. Daar getuigt ook het cd boekje van 20 bladzijdes van met zeven foto's van de soliste. Hopelijk verkoopt deze cd echter bovenal vanwege de mooie muziek en het artistieke belang want Balsom slaat wat betreft cd-opnamen nieuwe wegen in met de cd Paris .

Haar nieuwe release is te rangschikken in de categorie crossover. Een aantal composities uit de klassieke muziek werden gearrangeerd en georkestreerd door Balsom, in nauwe samenwerking met de jazzcomponist en trompettist Guy Barker. Aangevuld met muziekstukken uit de 'amusementsmuziek' werd zo een afwisselend palet gecreëerd waarbij Parijs, waar Balsom enkele jaren van haar studietijd doorbracht, de bindende factor is.
Het arrangeren voor deze cd begon bij Balsom met het langzame deel uit het pianoconcert in G van Ravel. Daarna volgde het mijns inziens meest discutabele arrangement, Le baiser de l'enfant Jésus, van Messiaen. Hier werd dirigent Timothy Redmond bij betrokken, die het ook mocht dirigeren voor deze opname. Hij wordt speciaal genoemd voor de toegevoegde orkestratie en juist daar wringt de schoen een beetje. Het serene en stille karakter van het zoenende kind Jezus is naar mijn mening te veel verdwenen door een net iets te overdadige orkestratie. Gelukkig is het wel gelukt om het arrangement een duidelijk stempel van de componist te laten behouden. De andere arrangementen van de klassieke composities (nogmaals Ravel en Satie) kan ik wel zeer waarderen, evenals de niet-klassieke muziekstukken, waarbij ik mij over deze arrangementen echter geen oordeel wil aanmatigen.
Wanneer je de trompet associeert met vooral feestelijke muziek, zoals we die zeker van barokmuziek kennen, is het erg interessant om een cd te beluisteren waarbij de muziek vooral de associatie weemoed oproept.

Het orkest van Guy Barker is qua aantal strijkers te vergelijken met een kamerorkest, zij het met extra toegevoegde celli en contrabassen. Wat betreft de blazers is Barker's orkest in grote lijnen vergelijkbaar met een symfonieorkest, met als uitzondering een sectie van niet minder dan acht klarinetten. Het grootste verschil met een symfonieorkest is echter de uitgebreide rhythm en percussie sectie die hier bestaat uit diverse gitaren, piano, celesta, percussie, vibrafoon, marimba, klokkenspel en drums. Dit levert uiteraard een heel andere sfeer en geluid op dan klassieke oren gewend zijn en dat is best even wennen.
Tegelijkertijd valt op dat het orkest, ondanks haar grote bezetting, een betrekkelijk bescheiden rol speelt. Het is vooral Alison Balsom die het hoogste woord heeft. In Café 1930 van Astor Piazzolla zwijgt het orkest en is er een duet met Milos Karadaglic, de gitarist die de laatste tijd veel furore maakt. Een prachtige combinatie van twee nog jonge maar nu al muzikale grootheden.

Ook al is het wennen voor oren die vooral klassiek horen, dit is een prachtige cd waarop met name de ingetogen en melancholieke kant van de trompet uitstekend belicht wordt.

index