CD-recensie
© Harry-Imre Dijkstra, april 2021
Madonis: Vioolsonate nr. 1 in D - nr. 2 in A - nr. 4 in e - nr. 5 in d - nr. 7 in Es - nr. 8 in Bes Maria Krestinskaya (viool), Pavel Serbin (cello), Imbi Tarum (klavecimbel) |
Aan de naam en faam van Luigi Ludovico Madonis (ca. 1690-1770) kan het niet gelegen hebben, dat zijn muziek niet wijder verbreid is. Madonis was in de eerste helft van de 18de eeuw een reizende Roel die achtereenvolgens de harten van muziekliefhebbers in Venetië, Breslau, Brussel en Parijs in vlam zette met zijn virtuositeit als violist. Vivaldi was zijn leermeester, maar ook de vele musici binnen zijn eigen familie inspireerden hem.
Juist in Venetië was Madonis opgemerkt door de jonge fluitist Johann Joachim Quantz. Op kosten van zijn broodheer, de Saksische keurvorst (en tevens Poolse koning) Augustus de Tweede mocht Quantz drie jaar lang een Grand Tour door Europa maken. In zijn dagboek van die reis noemt Quantz een bezoek aan het theater San Angelo in Venetië in februari 1726. Madonis en Vivaldi leken hem goede violisten en Sammartini een goede hoboïst; Lotti, Albinoni en Benedetto Marcello kwamen over als goede componisten. Voorwaar geen slecht gezelschap!
Een zaakwaarnemer nodigde Madonis in 1733 uit om te komen werken voor tsarina Anna de Eerste in Sint Petersburg. In zijn functie als concertmeester van het hoforkest ontving hij 1000 roebel, een behoorlijk fortuin in die tijd. Eenmaal gevestigd in Sint Petersburg kwam zijn scheppingsdrang tot leven en kon zijn met lokale volksliedjes doorweven Italiaanse componeerstijl voor Russisch doorgaan.
De twaalf voor tsarina Anna geschreven vioolsonates ofwel 'Symphonies' uit 1738 werden pas begin deze eeuw herontdekt door violist Alexander Brusilovsky. Zijn opnames op het label Suoni e Colori blinken qua speelstijl niet uit in authenticiteit, daarom is deze nieuwe uitgave met zes van de sonates uiterst welkom en ook noodzakelijk. Barokvioliste Maria Krestinskaya speelt niet alleen bewonderenswaardig zuiver, smaakvol en elegant, haar uitvoeringen leveren ampel bewijs dat de sonates gewoon zeer goede en verfijnde composities zijn. Ze mag zich ook gelukkig prijzen met de creatieve invulling van het continuo. Het frenetieke element in Vivaldi's stijl ontbreekt bij de concerten van Madonis volledig; ritmische stuwkracht wordt vooral gehaald uit de dansante bewegingen. En met name in de Sonate nr. 4 komt Madonis' gevoel voor drama en talent voor uitgesponnen melodieën prachtig naar voren. Al brengt Krestinskaya weinig ornamentiek in haar spel aan, het wordt ook maar zelden gemist. Met haar energieke aanpak blaast ze deze vergeten muziek nieuw leven in.