CD-recensie

© Harry-Imre Dijkstra, juni 2021

Op de zijgevel van de woning aan de Johann de Wittstraat 57 in Leiden is het muurgedicht 'Muza' van Anna Achmatova te lezen. De dichteres roept daarin Euterpe aan, de muze van de dichtkunst en het fluitspel en stelt haar de vraag of zíj het was die aan Dante de regels van 'De Hel' had gedicteerd. Deze tekst vormt ook de basis van de eerste compositie van de Nederlandse zangeres Sterre Konijn op dit debuutalbum. En kennelijk heeft een andere muze, Erato, haar rijkelijk veel ingefluisterd, gezien het opmerkelijke aantal van in totaal vijf eigen composities die de zangeres presenteert.

In haar lied L'Amor che move is het Dante zelf die de inspiratiebron vormt: een deel van het laatste Canto uit 'Het Paradijs' van 'La Divina Commedia'. Het is tevens het boek waarop Sterre haar studie Italiaans afrondde. Haar compositie is een zonderling, maar uitstekend gelukt werk - en het hoogtepunt van het album - dat moeilijk in een categorie onder te brengen is. Aanvankelijk lijkt het een voordracht van de twee fragmenten tekst uit Canto 1 en Canto 33 van 'Het Paradijs' met harmonische ombouw, maar geleidelijk komen de drie cirkels van Dante's beschrijving in klank tot leven, waarbij de cirkeling van de stemmen rond dezelfde harmonie magisch werkt. We horen in principe de perfecte uitvoering, omdat de zangeres ook alle andere stemmen heeft ingezongen. Hoe zou ze dat live doen...Het sonore orgelspel hierbij is zeer gepast, hoewel de componiste zelf wellicht niet direct aan de muzikale link met de laatste regel van Dante heeft gedacht: de liefde die de sterren en de zon beweegt is een symbool van het pure geloof (de goddelijke liefde), waartoe Dante zich bekeert en het orgel is al sinds de tijd van koning David verbonden aan de christelijke religie.

Een klein minpuntje is de bijgevoegde vertaling van Dante's tekst, die wat wollig en ouderwets overkomt. Hier had beter de geroemde vertaling van het duo Cialona-Verstegen gebruikt kunnen worden. Bij de vertalingen van de twee Russische teksten van Achmatova - de composities Musa en Dante - zitten zelfs foutjes en het Russisch is bovendien de enige van de zes (!) talen waarin Sterre Konijn niet idiomatisch in haar uitspraak is.

Liederen over verlangen en eenzaamheid, zoals de zangeres haar collectie noemt; de eerste helft van het album is onder de noemer Verlangen mooi samengesteld en biedt ook het merendeel van Konijns eigen composities die een hoog singer-songwriter gehalte hebben, maar keer op keer raak treffen. Musa is een kleine, originele ballade waarin de theremin een aanzienlijke rol heeft - door Konijn voorbeeldig bespeeld! De twee liederen op Zuid-Afrikaanse teksten zijn prachtig en verleidelijk op muziek gezet en met veel gevoel voor de tekst gezongen.

In de tweede helft van het programma volgen onder de noemer Eenzaamheid wederom interessante liederen elkaar op, maar is het meditatieve gehalte wat veel van het goede. Ook de toevoeging van Y Después van Louis Andriessen, een harkerig stuk dat veel wegheeft van een brallerig revolutieliedje hoeft niet. Haar eigen lied Desierto, waarvan de tekst jammer genoeg ontbreekt in het cd-boekje, en het eenvoudige maar fijn afgewerkte lied van Ramirez (ja, die van de Missa Criolla) bewijzen in ieder geval hoe goed ze zich thuis voelt in Spaanstalig repertoire.

Sterre Konijn heeft het vanaf het eerste liedje al bewezen: haar fraaie timbre - laten we haar een mezzo noemen - is wendbaar en warm, maar vooral vrij en gul in de expressie. Het hoeft niemand te verbazen dat ze de mogelijkheden van haar stem gevonden heeft dankzij een klassieke opleiding én een bredere opleiding aan het Complete Vocal Institute in Denemarken. Met die stem en haar capaciteiten als componiste is er eigenlijk nog een belangrijker conclusie: ze heeft geen andere componisten nodig, ze kan het prima zelf af. Het volgende album dus graag volledig Konijn!

index