CD-recensie

© Gerard van der Leeuw, maart 2025

De drie vioolsonates van Schumann, alle ontstaan in de jaren 1851-1853, zijn lang veronachtzaamd. De derde sonate, een completering van de twee delen die Schumann voor de F-A-E-sonateschreef, is zelfs pas uitgegeven in 1956, honderd jaar (1) na Schumanns overlijden. Men had domweg geen oor voor het speciale karakter van deze werken, die maar al te gemakkelijk werden afgedaan als het werk van een geesteszieke. De vrijwel overal lage ligging van de vioolpartij maakte deze werken bij vioolvirtuozen ook al niet populair. Maar wie goed luistert zal het met de constatering van Aart van der Wal eens zijn ‘dat Schumann in deze sonates een buitengewoon sterke creativiteit aan de dag heeft gelegd en met zijn meesterlijke concepties voor de mooiste sonates uit de vioolliteratuur heeft gezorgd' (2010).

Al enige tijd is er dan ook duidelijk sprake van herwaardering, minder in de concertzaal. maar onmiskenbaar wat betreft het aantal opnamen. En er is dan ook, zeker wat de eerste twee sonates betreft, op dit terrein nogal wat concurrentie.

Onvergetelijk blijft alleen al de inzet van de tweede sonate door Gidon Kremer en Martha Argerich. (2)

En wat betreft uitvoering, compleetheid en documentatie blijft de opname van Lisa Maria Landgraf en Tobias Koch onmisbaar (3). En dan heb ik het nog niet eens gehad over de schit-1 terende opname van Christian Tetzlaff en Lars Vogt. (4)

Ziemlich langsam. Kurz und energisch: het begin van de Vioolsonate op. 121

Maar Alina Ibragimova heeft in alles wat ze doet iets heel eigens, naast een zekere jeugdige overmoed en enthousiasme ook iets breekbaars en verstilds dat wonderlijk goed past bij deze late Schumann. En dan: wat wordt ze mooi bijgestaan (niet begeleid) door pianist Cédric Tiberghien. Samen maakten ze al een groot aantal fantastische opnamen. Luister alleen al naar hun Mendelssohn cd. En ook deze Schumann cd (5) is weer midden in de roos. Meesterlijk samenspel wordt hier moeiteloos gekoppeld aan stijlvol, hartstochtelijk musiceren. Iedere noot getuigt van begrip van en liefde voor Schumanns toch echt niet altijd even gemakkelijk te doorgronden muziek. En wat klinkt de Bechstein hier wonderlijk mooi. Dus ook al heeft u, als ondergetekende, wel vier andere opnamen van deze muziek in huis…

____________________
(1) De F-A-E sonate, een cadeautje voor Joseph Joachim, werd in 1853 geschreven door Albert Dietrich (eerste deel), Robert Schumann (tweede en laatste deel) en Johannes Brahms (Scherzo). Het thematisch materiaal is in alle delen ontleend aan Joachims levensmotto: Frei Aber Einsam. De sonate werd pas in 1935 uitgegeven.
(2) DG 419 235-2 (1986), helaas alleen met de eerste twee sonates.
(3) Genuin GEN 04043 (2004), de meest complete uitvoering.
(4) Ondine ODE1205-2 (2013)
(5) Hyperion CDA68322

index