CD-recensie
© Gerco Schaap, januari 2021
Bill Evans On The Organ Arrangementen van Pascal Wetzel, William Hughes, Jack Long e.a. My Bells - Very Early - Green Dolphin Street - Emily - Quiet Now - My Romance - Unless It's You - Peace Piece - Only Child - B minor Waltz - You Must Believe in Spring - The Two Lonely People - My Foolish Heart - Waltz for Debby - Epilog David Schollmeyer (Beckerath-orgel Große Kirche, Bremerhaven) |
 |
William John Evans werd op 16 augustus 1929 geboren in Plainfield, New Jersey. Zijn moeder, amateurpianiste, bracht hem en zijn twee jaar oudere broer Harry al vroeg in contact met de piano. Later leerde hij ook dwarsfluit, piccolo en viool spelen. In de herfst van 1946 ging hij in Louisiana een klassieke muziekopleiding volgen, inclusief compositieleer, en sloot zijn studie in 1950 af met het bachelor-diploma Piano en Muziekpedagogiek. Na zijn diensttijd, nadat hij drie jaar dwarsfluit, piccolo en piano had gespeeld in de Fifth U.S. Army Band in Fort Sheridan, ging hij in New York compositie en muziektheorie studeren. Net als Louis van Dijk voelde Evans zich in zijn puberteit al aangetrokken tot de jazz - hij speelde in verschillende bands en was actief als boogiewoogie-pianist. Behalve door musici uit het swingtijdperk zoals Art Tatum, George Shearing en Nat King Cole werd Evans ook beïnvloed door figuren uit de bebop en de cool jazz zoals pianist Bud Powell en saxofonist Lee Konitz. In 1956 nam hij zijn eerste album New Jazz Conceptions onder eigen naam - Bill Evans - op. De echte doorbraak kwam in 1959 als pianist in het Miles Davis Sextet toen het legendarische album Kind of Blue uitkwam, een mijlpaal in de jazzhistorie en het best verkochte jazzalbum aller tijden. In de jaren daarna formeerde Evans een aantal jazztrio's die bekendstonden om de perfecte communicatie tussen de musici. Arrangeur Claus Ogermann bewonderde vooral "het weglaten van al het overbodige en een verder nauwelijks in de jazz te vinden gevoeligheid van perfect samensmeltend, impressionistisch genuanceerd spel van deze pianist". Louis van Dijk was een groot bewonderaar van Evans en wist zich geïnspireerd door diens piano-improvisaties.
 |
David Schollmeyer |
Je moet van goeden huize komen om overtuigende jazz-improvisaties te maken op een pijporgel. Ik ken maar een handvol organisten die dat écht kunnen - het wordt al snel oubollig. Dus zijn er organisten die improvisaties van grote jazzmusici noteren. Feitelijk is zo'n transcriptie geen jazz meer maar een reconstructie van een improvisatie. Improvisaties van pianisten als Art Tatum en Oscar Peterson zijn vanwege hun enorme virtuositeit vaak ongeschikt om na te spelen op piano, laat staan op een orgel. En tegen Erroll Garners heftige linkerhand-akkoorden is menige windvoorziening niet opgewassen. De muziek van Bill Evans daarentegen is juist heel geschikt om voor orgel te bewerken. (Wellicht heeft het te maken met Evans' omgang met blaasinstrumenten?) David Schollmeyer, die behalve als organist en improvisator ook als jazzpianist optreedt, laat dit overtuigend horen op zijn cd Bill Evans On The Organ. Vijftien nummers, waaronder Evans' meest beroemde Waltz for Debby, maar ook Green Dolphin Street, komen onder Schollmeyers handen tot leven op het mechanische Beckerath-orgel uit 1986 in de Große Kirche van Bremerhaven. De contrabaspartijen komen perfect uit de verf op de prompt aansprekende pedaal-Prinzipal 16' die prominent in het front staat. Het slagwerk, inherent aan een jazztrio, mis ik niet omdat de timing van deze organist zo goed is dat je er in gedachten vaak een drumstel bij hoort. Met tien 8-voets en zes 4-voets labiaalregisters en een keur aan solostemmen heeft Schollmeyer een enorm kleurenpalet tot zijn beschikking waar hij op een verrassende manier gebruik van maakt. Ten slotte blijkt ook de niet heel ruime (maar ook niet droge) kerkakoestiek heel goed mee te werken waardoor de muzikale lijnen ook in snelle passages uitstekend te volgen zijn.
Opname en documentatie (Eng., Du.) zijn zoals altijd uitstekend verzorgd.
Kortom, een zeer geslaagde productie die overtuigend laat horen dat kwalitatief goede jazz prima op een kerkorgel kan klinken. Tegelijk is deze cd een mooie hommage aan de op 15 augustus jl. overleden producent en medeoprichter van MDG, Reimund Grimm.